Για δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα, βρίσκομαι να πρέπει να γράψω σχόλιο σχετικά με κάποιον υπουργό, για δεύτερη φορά με αφορμή δημοσίευμα της «Καθημερινής» και για δεύτερη φορά επειδή κάποιες δηλώσεις του υπουργού άπτονται της δικαιοδοσίας του «Deasy». Και για να προλάβω τυχόν κακοπροαίρετα σχόλια, όχι, ούτε εγώ, ούτε το «Deasy» έχουμε διορισθεί υπερασπιστές του ψηφιακού κόσμου. Απλώς όντας δραστηριοποιούμενοι σε έναν χώρο, δεν μπορούμε να μην αισθανόμαστε ορισμένες ευαισθησίες παραπάνω για τα θέματα που τον αφορούν.
Όταν, ας πούμε, ο υπουργός παιδείας εμφανίζεται να αποφασίζει να διακόψει το πρόγραμμα του ψηφιακού σχολείου προκειμένου να βγουν οι προϋπολογισμοί που χρειάζεται για να ευθυγραμμιστεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου και του χώρου ευθύνης του με τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση απέναντι στους εταίρους/δανειστές, είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς το στόμα του κλειστό. Και με το «κανείς» εδώ δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους έχουμε συνδέσει την επαγγελματική μας διαδρομή με τις νέες τεχνολογίες: τα περισσότερα σχόλια που είδα στο Δίκτυο, τα είδα από δασκάλους. Δηλαδή από τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται άμεσα πόσο λάθος είναι μια τέτοια κίνηση.
Νομίζω ότι για το θέμα της κρίσης –των τελευταίων 5 ετών αλλά και των προηγούμενων 30- έχουν γραφτεί τα πάντα –προσωπικά συντάσσομαι μ’ εκείνους που τη θεωρούν πρωτίστως κρίση πολιτισμού και, αναπόφευκτα, κρίση παιδείας. Συνεπώς, θεωρώ ότι κάθε τι που μειώνει την πρόσβαση στην παιδεία και δη όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία 15 χρόνια, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την προβληματική κατάσταση που ζούμε. Και δυσκολεύομαι πολύ να αντιληφθώ πώς ένας άνθρωπος που έχει περάσει όλη του τη ζωή στα πανεπιστήμια, ημεδαπά και αλλοδαπά, δεν συνειδητοποιεί ότι μια απόφαση όπως η παραπάνω (στο μέτρο που όντως πρόκειται για απόφαση) δε θα έχει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα.
Δεδομένων των οικονομικών δυνατοτήτων της Ελλάδας, η παραγωγή γνώσης και δη γνώσης που άπτεται των νέων τεχνολογιών φαίνεται –τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- μονόδρομος. Η επικαιρότητα άλλωστε, δείχνει ότι ένα σεβαστό κομμάτι των εξελίξεων, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών, καθοδηγείται ακριβώς από αυτόν τον χώρο –μ’ άλλα λόγια, αν υπάρχει μια ελπίδα η χώρα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, αυτή αναπόφευκτα θα πρέπει να συνδεθεί με τον συγκεκριμένο χώρο. Καταλαβαίνω τη δεινή θέση που βρίσκεται ο υπουργός παιδείας όπως και όλοι οι συνάδελφοί του μετά τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων όμως, ειλικρινά, από όσους τομείς του υπουργείου του, εκεί επέλεξε να κάνει περικοπές;
Το μόνο παρήγορο στην όλη συζήτηση είναι ότι οι νέοι άνθρωποι θα κάνουν αυτό που κάνουν πάντα –και όχι μόνο στην Ελλάδα: θα αγνοήσουν το σχολείο και θα αποκτήσουν τις συγκεκριμένες γνώσεις εκτός αυτού. Ήδη μια μεγάλη μερίδα παιδιών εκτίθεται σε ψηφιακές συσκευές πριν ακόμα φτάσει σε ηλικία σχολείου, πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά, απλώς θα χαρακτηρίσουν το σχολείο τους «οπισθοδρομικό» και θα καλύψουν τις ανάγκες τους από εξωσχολικές πηγές με τη συνδρομή, ελπίζω, κάποιων προοδευτικών εκπαιδευτικών. Πράγμα που σημαίνει ότι, τελικά, ο μόνος χαμένος θα είναι ο υπουργός ο οποίος θα τοποθετηθεί από τη νέα γενιά Ελλήνων στην ίδια κατηγορία με τους προκατόχους του…
Σχόλια