Ακόμα και αν δεν ήταν διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (της διαβόητης NSA), τα διαπιστευτήρια του ναύαρχου Μάικ Ρότζερς θα ήταν αρκετά για να κάνουν όποιον ενδιαφέρεται για θέματα σχετικά με την ασφάλεια δικτύων και επικοινωνιών να τον ακούσει πολύ προσεκτικά –ο συνδυασμός των διαπιστευτηρίων αυτών (τα οποία είναι στο μεγαλύτερό τους βαθμό προϊόν άμεσης γνώσης και εμπειρίας) και της καρέκλας του διευθυντή της μεγαλύτερης και πιο εξελιγμένης υπηρεσίας πληροφοριών στον κόσμο, κάνει τον ναύαρχο Ρότζερς ακόμα πιο αξιόπιστο.
Όταν λοιπόν ο τέως αξιωματικός και νυν αρχί-κρυπτογράφος των ΗΠΑ δηλώνει ανοιχτά στο αμερικανικό κοινοβούλιο ότι η Κίνα και «μάλλον μία ή δύο ακόμα χώρες» έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να εισβάλλουν στα συστήματα των αμερικανικών εργοστασίων παραγωγής ρεύματος, των τραπεζών ή των αεροπορικών δικτύων αλλά και να προκαλέσουν βλάβες, είναι ασφαλές να θεωρήσουμε ότι ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάει. Και ταυτόχρονα να αρχίσουμε να ανησυχούμε πολύ καθώς αν τα αμερικανικά συστήματα είναι ευάλωτα, είναι μάλλον ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι τα αντίστοιχα συστήματα άλλων χωρών είναι ακόμα περισσότερο.
Από την άλλη, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ναύαρχος Ρότζερς ήρθε να αντικαταστήσει στην ηγεσία της NSA τον στρατηγό Κιθ Αλεξάντερ, τον άνθρωπο στη «βάρδια» του οποίου χρεώνεται το μεγαλύτερο πλήγμα εις βάρος (όχι μόνο του γοήτρου) των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή οι αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που αυτές προκάλεσαν τόσο εντός της βιομηχανίας του Internet όσο και στην κοινή γνώμη, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι οι δηλώσεις του έχουν κάθε λόγο να είναι κινδυνολογικές: επικαλούμενη μια τόσο σοβαρή απειλή η NSA και οι ομόλογοί της μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα –έτσι δεν είναι;
Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς απέναντι στις προθέσεις του διευθυντή της NSA (του νυν ή του προκατόχου του ο οποίος χαρακτηρίστηκε από την πολιτική του να θέλει να συλλέγει όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα), υπάρχει ένα σημείο το οποίο αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να ληφθεί σοβαρά υπόψη, ένα σημείο που τόνισε στην ομιλία του όχι στο κοινοβούλιο αλλά στο συνέδριο της RAND πριν από μερικές μέρες. Στην ομιλία του εκεί, ο ναύαρχος κατηγόρησε τους επικριτές της υπηρεσίας του για υπέρ-απλούστευση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος: χωρίς να αρνείται την αναγκαιότητα για μια πιο διάφανη NSA, τόνισε ότι το να παρουσιάζεται –αυτός και οι υφιστάμενοί του- σαν μια οργάνωση που, βασικά, ψάχνει τρόπους να παρακάμψει τους νόμους και να λειτουργήσει σε βάρος των πολιτών απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Οι ίδιοι επικριτές θα έλεγαν ότι ακριβώς αυτό θα έπρεπε να πει –και θα είχαν δίκιο. Όμως από την άλλη, πολλοί από τους επικριτές αυτούς αποφεύγουν να πάρουν θέση απέναντι σε ένα πολύ βασικό ερώτημα: υπάρχει ή όχι αναγκαιότητα για μια υπηρεσία τύπου NSA, ειδικά σε μια χώρα με το περίπλοκο διεθνές πολιτικό προφίλ των ΗΠΑ; Και αν υπάρχει, πώς μπορεί αυτή να λειτουργήσει μέσα στο τοπίο των επικοινωνιών όπως αυτό έχει διαμορφωθεί ειδικά τα τελευταία χρόνια; Όλοι μας ζητάμε από τις εταιρείες τεχνολογίας ακόμα περισσότερη δικτύωση, ακόμα περισσότερη διασύνδεση, ακόμα μεγαλύτερη ενσωμάτωση της τεχνολογίας στη ζωή μας –και οι εταιρείες κάνουν ότι μπορούν για να μας το προσφέρουν. Όμως κατ’ αυτόν τον τρόπο ζητάμε ταυτόχρονα από την (κάθε) NSA να προσπαθήσει να ακροβατήσει μέσα στο πλέγμα αυτό αφενός χωρίς να μας αγγίξει καν –αρκετά συχνά τελευταία διερωτώμαι αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει…
Σχόλια