Ομολογώ ότι αν και διάβασα ορισμένα από τα σχετικά ποστ στο Twitter, δεν κατάλαβα ότι επρόκειτο για μείζον θέμα. Θέλω να πω, πολλοί έγραφαν διάφορα σαρκαστικά σχόλια αλλά το Twitter είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτο από τέτοια σχόλια (καθώς και από σχόλια κατά της Microsoft γενικώς), οπότε το ότι κάποιοι αποφάσισαν να τα βάλουν με τη γραμματοσειρά Comics Sans Serif μου φάνηκε ασήμαντο –όπως μου φαίνεται και η ίδια η γραμματοσειρά εδώ που τα λέμε. Και ύστερα έτυχε να διαβάσω ένα κείμενο στο Co.Design και πραγματικά εντυπωσιάστηκα –αλλά ανάποδα!
Επειδή μπορεί τα παραπάνω να μοιάζουν κάπως ακατανόητα, να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται: όταν η επιστημονική ομάδα του CERN παρουσίασε τα ευρήματα σχετικά με το μποζόνιο του Χιγκς, τα στοιχεία που προβάλλονταν στην οθόνη πίσω τους, ήταν γραμμένα σε γραμματοσειρά Comics Sans Serif. Και, όπως φαίνεται, η συγκεκριμένη επιλογή κρίθηκε από πολλούς (μεταξύ των οποίων και η συγγραφέας του παραπάνω άρθρου) ως ατυχής επειδή η εν λόγω γραμματοσειρά θεωρείται παιδαριώδης, άσχημη κ.λπ. Και επειδή ζούμε στην εποχή που οτιδήποτε συμβαίνει σχολιάζεται στα SNS, την παρουσίαση ακολούθησε ένας καταιγισμός μηνυμάτων που έλεγαν ακριβώς αυτό.
Έγραψα παραπάνω ότι το άρθρο (και η γενικότερη ιστορία) με εντυπωσίασε από την ανάποδη. Τι εννοώ; Ότι η αναγωγή ενός τόσο ασήμαντου θέματος όπως η επιλογή γραμματοσειράς σε μια παρουσίαση σε σημαντικό αποτελεί, πιστεύω, απόδειξη για το πόσο αποπροσανατολισμένος μπορεί να είναι ένας επαγγελματίας σε σχέση με το τι είναι σημαντικό και τι όχι. Το μέγεθος της σημασίας μιας έρευνας όπως αυτή που γίνεται στο CERN είναι εξίσου δύσκολο να κατανοηθεί με το ίδιο το αντικείμενο της συγκεκριμένης έρευνας· αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι, όμως από το να δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει τη σωματιδιακή φυσική ως το να θεωρήσει την επιλογή γραμματοσειράς των φυσικών ως θέμα άξιο λόγου, η απόσταση είναι μεγάλη και δείχνει μια θρησκευτικού τύπου εμμονή στον μικρόκοσμο του αντικειμένου του (εν προκειμένω, του design).
Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Πρώτον, τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους designers και στους καλλιτέχνες γενικότερα –ο αδερφός μου και μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου προέρχονται από τον χώρο της εικόνας και πραγματικά πιστεύω ότι ο κόσμος μας θα ήταν θλιβερά φτωχός χωρίς αυτούς. Δεύτερον, και παρότι σε μικρότερο βαθμό, εκτιμώ και τους geeks –δε θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, όντας και ο ίδιος geek σε διάφορα πράγματα. Τρίτον, αντιλαμβάνομαι ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί πολύ συχνά να είναι geek –ίσως μάλιστα, όσο περισσότερο geek είναι, τόσο καλύτερος καλλιτέχνης είναι. Περιπτώσεις όπως η παραπάνω, ωστόσο, μου φέρνουν στο μυαλό το επίπεδο geekiness αυτών που μαθαίνουν Κλίνγκον· και αυτό, κατά τη γνώμη μου, πάει πέρα από το δημιουργικό geekiness ενός καλλιτέχνη και περνάει στη σφαίρα της ανοησίας.
Σχόλια