Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, η ιαπωνική κοινή γνώμη παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα θέμα που άπτεται και της αγοράς τεχνολογίας: το οικονομικό σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε στους κόλπους της εταιρείας Olympus. Και αυτό που έχει εντυπωσιάσει τους πάντες είναι ότι η εικόνα που παρουσιάζεται από τις μέχρι τώρα αποκαλύψεις, ανατρέπει άρδην το προφίλ της εταιρείας όπως χτίζεται τα τελευταία 90 χρόνια και, ειδικά τα τελευταία 20.
Στον κόσμο της φωτογραφίας, η Olympus αντιμετωπιζόταν πάντα ως μια αξιοπρεπής εταιρεία που, παρόλο που δε στάθηκε ποτέ στο ύψος των Nikon και Canon, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της αγοράς που αφορά τους επαγγελματίες, είχε πάντοτε αξιόλογες προτάσεις για τους ερασιτέχνες παντός διαμετρήματος –χώρια που όντας ο εισηγητής της «μικρό-κασέτας», υπήρξε απαραίτητος συνοδοιπόρος αμέτρητων δημοσιογράφων επί σειρά ετών, δηλαδή μέχρι την έλευση των συσκευών ψηφιακής ηχογράφησης.
Είναι εξαιρετικά περίεργο (και άκρως απογοητευτικό) λοιπόν μια εταιρεία με αυτή την εικόνα προς τα έξω, να εμφανίζεται αυτή τη στιγμή όχι μόνο να έχει αποκρύψει ζημιές δισεκατομμυρίων δολαρίων και να τις έχει συγκαλύψει με διάφορα τρικ δημιουργικής λογιστικής, αλλά ενδεχομένως να σχετίζεται και με την ιαπωνική μαφία, τα διαβόητα συνδικάτα που συλλογικά αποκαλούνται «Γιακούζα».
Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε όταν ο επί πολλά χρόνια στέλεχος της Olympus στην Ευρώπη και για δύο εβδομάδες CEO της, βρετανός Μάικλ Γούντφορντ, άρχισε να μιλάει στις βρετανικές (και αργότερα στις διεθνείς) αρχές για μια σειρά από «περίεργες» εξαγορές που παρατήρησε στις δύο εβδομάδες που διήρκεσε η θητεία του. Τις καταγγελίες του ακολούθησαν έλεγχοι, σειρά παραιτήσεων και μια έρευνα σε βάθος που ουδείς ξέρει πότε θα σταματήσει και πού ακριβώς θα φτάσει.
Κανείς, βεβαίως, δεν πιστεύει ότι τέτοιου είδους φαινόμενα είναι αποκλειστικό προνόμιο της Olympus· μάλλον κάτι σημαίνει ότι ο διεθνής όρος για τη «δημιουργική λογιστική» είναι ιαπωνικός («ζάιτεκ») ενώ αν διασχίσει κανείς είτε τη θάλασσα της Ιαπωνίας, είτε τον Ειρηνικό Ωκεανό, είναι μάλλον σίγουρο ότι θα βρει λογιστικές ατασθαλίες σε όλες τις εταιρείες του κόσμου –ή τουλάχιστον σε πάρα πολλές από αυτές. Ως ένα σημείο, αυτό μπορεί να θεωρηθεί και μέρος του παιχνιδιού.
Αυτό που έχει δημιουργήσει ανησυχίες, και όχι μόνο στην Ιαπωνία, είναι η έκταση στην οποία συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Αν μια εταιρεία με το χαμηλό προφίλ της Olympus, κρύβει στο ντουλάπι της τόσο ευμεγέθεις σκελετούς τι μπορεί να συμβαίνει, άραγε με άλλες; Και μήπως, με αφορμή την Olympus, αρχίσουμε τελικά να μαθαίνουμε;
Σχόλια