Η τεχνολογία έχει βοηθήσει πολύ αυτά τα χρόνια με τα ταξίδια αλλά δύο βασικά θέματα ακόμα να τα λύσουμε. Το θέμα με τις βαλίτσες και το θέμα με το transporter α λα Star Trek. Το να πούμε σύντομα Beam Me Up Scotty το βλέπω χλωμό οπότε ας πιάσουμε τις βαλίτσες.
Αν ταξιδεύετε μόνο για ευχαρίστηση - βλέπε διακοπές - τότε δε μπορείτε να καταλάβετε τον πόνο μου. Όταν πηγαίνετε. Όταν επιστρέφετε μάλλον με νιώθετε.
Όταν πηγαίνεις προς τις διακοπές δε σε ενοχλούν τα σπασμένα πεζοδρόμια ή οι σκάλες που πας πάνω κάτω κουβαλώντας το μπαούλο. Στα λεωφορεία, στο μετρό, στη ζέστη, στον ιδρώτα που κυλάει, εσύ είσαι ελεύθερος, χαμογελαστός και ωραίος διότι πας διακοπές.
Η επιστροφή είναι η στιγμή που δεν ξέρεις πώς να φτιάξεις τη βαλίτσα, πού να χωρέσεις τα άπλυτα, πώς να τα χωρίσεις από τα καθαρά, τί να κάνεις με τις βρωμερές κάλτσες, πώς να λύσεις το θέμα του βρεγμένου μαγιώ έτσι ώστε να μη μουχλιάσει εκεί μέσα.
Επίσης υπάρχει και ο απαράβατος κανόνας: Ακόμα κι αν πηγαίνοντας η βαλίτσα ήταν μισοάδεια, στην επιστροφή δεν χωράει όλα τα πράγματα ακόμα κι αν δεν αγόρασες τίποτα απολύτως. Κάτι με τα κβάντα και τη θεωρία του χάους πρέπει να συμβαίνει.
Στην επιστροφή κουβαλάς την - κβαντικώς διπλάσια σε βάρος - βαλίτσα, ίδια (υποτίθεται) με αυτή που πήγες ταξίδι. Σε βαραίνει αυτή όπως και η απελπισία που αύριο έχει γραφείο, ξύπνημα, κίνηση, ρουτίνα.
Θέλω τώρα να σκέφτεστε όλο αυτό το βάρος και την ταλαιπωρία και να αναλογιστείτε τί τραβάω η κατακαημένη που μένω στο εξωτερικό και ταξιδεύω και για δουλειά, και για την οικογένεια και για τον έρωτα μου. Αυτά κάνουν οι αποστάσεις. Ας πρόσεχα θα μου πείτε.
Όχι ρε παιδιά γιατί να πρόσεχα; Ένα παράπονο έχω κι εγώ η ταλαίπωρη, μέχρι το φεγγάρι έχουμε φτάσει, γιατί δε μπορούμε να βρούμε μία λύση για το θέμα με τις βαλίτσες; Τί κάνει αυτή η τεχνολογία πια;
Τώρα το Πάσχα που κατέβηκα στην Ελλάδα
● Βρήκα το εισιτήριο online, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα σύγκρισης τιμών.
● Έκλεισα το εισιτήριο με την κάρτα μου, μέσα από ένα σύστημα που πήγε πήρε λεφτά από τον τραπεζικό μου λογαριασμό, έκλεισε τη θέση, την αφαίρεσε από τις διαθέσιμες και ειδοποίησε την αεροπορική εταιρεία σε κάτω από ένα δευτερόλεπτο.
● Ενημερώθηκα μέσα από ένα iPhone app για τις καθυστερήσεις στο μετρό τη μέρα που ταξίδευα.
● Έκανα check - in σε ένα μηχανηματάκι στο αεροδρόμιο και πήγα στο γκισέ να αφήσω το μπαούλο μου. Είχαν περάσει 2 λεπτά αλλά όλα τα μηχανηματάκια ήξεραν ότι α) είμαι εκεί, β) έκανα check - in, και γ)έχω και μια βαλίτσα που πρέπει να παραδώσω.
● Με πέτυχε άγνωστος αλλά φιλικότατος νεανίας στην πύλη γιατί είδε στο twitter ότι είμαστε στην ίδια πύλη και πέρασε να πει ένα γεια σας.
● Η μαμά μου παρακολουθούσε live την ώρα που έφυγα και την αναμενόμενη ώρα άφιξης της πτήσης μου.
Για να μη σαν αναφέρω και το πλέον βασικό, ότι πέταξα μέσα σε ένα μεταλλικό μακρόστενο κουτί! Που αν το σκεφτείς, κάποια χρόνια πριν, λιγότερα από όσο νομίζεις, ήταν τόσο σουρεάλ όσο η ιδέα του να μας κάνει beam up ο Scotty.
Μετά από όλα αυτά, γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρει το ανθρώπινο είδος μία λύση για τις βαλίτσες; Μια οποιαδήποτε, δε με πειράζει, δέχομαι ακόμα και υπηρεσία με ανθρώπους που θα την παίρνουν από το σπίτι και θα μου την παραδίδουν στον προορισμό. Αν γίνεται να σιδερώνουν τα ρούχα, να αποφασίζουν ποια θα πάρω και να φτιάχνουν και τη βαλίτσα ακόμα καλύτερα.
Αν βέβαια δεν της κάνει κόπο της τεχνολογίας θα ήθελα να διακτινίζομαι παρέα με τη βαλίτσα μου. Θα δεχτώ επίσης να διακτινίζεται μόνο η βαλίτσα κι εγώ να ακολουθώ με το αεροπλάνο - ας αποφύγουμε το να βγω από την άλλη μεριά με μια πατούσα στο κεφάλι μου.
Εγώ μεγάλωσα, πάει πια η επιλογή να τα σπουδάσω αυτά. Εσείς οι νέοι, σας θερμοπαρακαλώ, ριχτείτε στην έρευνα. Σας χρειαζόμαστε όλοι οι βαλιτσοκαταραμένοι.
Σχόλια