Κάποιοι με έχουν κατηγορήσει ότι η θέση μου απέναντι στις ηλεκτρονικές επιθέσεις σε βάρος μεγάλων εταιρειών είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανεκτική και δεν έχουν απολύτως άδικο καθώς θεωρώ ότι η συμβολή πολλών από τις εταιρείες αυτές (ειδικά αυτών που μπλέκονται με τον πολιτισμό) στη διαμόρφωση της κοινωνίας είναι τόσο αρνητική που καλό είναι να υπάρχουν αντίμετρα, έστω κι αν αυτά είναι ανορθόδοξα. Σε τελική ανάλυση, οι περισσότερες από τις επιθέσεις αυτές δεν προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές, ούτε καν στο γόητρο των εταιρειών-θυμάτων ενώ είμαι σίγουρος ότι μετά από το σκληρό μάθημα που παίρνουν οι επικεφαλής τους σχετικά με την ασφάλεια λειτουργεί τελικά υπέρ τους –αν μη τι άλλο, μαθαίνουν να ακούν με περισσότερη προσοχή τους διαχειριστές των συστημάτων τους όταν οι τελευταίοι διαμαρτύρονται (και ξέρω ότι το κάνουν) ότι δεν έχουν τη στήριξη που χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους καλά.
Τα δεδομένα που υποκλάπηκαν από τη Sony στη διαβόητη πρόσφατη επίθεση ωστόσο δείχνουν μια μετατόπιση του στόχου από τους επικεφαλής της μεγάλης εταιρείας προς τα χαμηλότερά της κλιμάκια: προσωπική αλληλογραφία των εργαζόμενων, αριθμοί μητρώου κοινωνικής ασφάλισής τους, ατομικά τους στοιχεία που ελάχιστη σχέση έχουν με τις όποιες στρατηγικές αποφάσεις που μπορεί να προκαλούν το θυμό των εισβολέων κυκλοφόρησαν ελεύθερα στο Δίκτυο. Και διερωτάται κανείς: τι αξία έχει κάτι τέτοιο είτε για τους εισβολείς είτε για το κοινό; Σίγουρα δεν παίζει κανένα ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής της εταιρείας καθώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς δε διαμορφώνουν πολιτική –είναι απλώς εργαζόμενοι σε μια μεγάλη εταιρεία.
Υπάρχει βεβαίως η σκληροπυρηνική στάση που λέει ότι όποιος δεν τοποθετείται ανοιχτά εναντίον ενός μεγάλου προβλήματος, τοποθετείται υπέρ του, έστω και σιωπηλά και ότι από τη στιγμή που εργάζεται σε μια εταιρεία που είναι μέρος του προβλήματος, το ενισχύει. Αν αυτοί που επιτέθηκαν στη Sony έχουν αυτή την αντίληψη –και η θεωρητική βάση της δεν είναι αρκετή για να το πούμε με βεβαιότητα- τότε ναι, ακόμα και ο θυρωρός της Sony και κάθε Sony είναι υπεύθυνος για την όποια συμβολή της στο χαμήλωμα του πολιτισμικού επιπέδου. Όμως μπορεί κάτι τέτοιο να υποστηριχθεί σοβαρά; Ακόμα και αν δεχτούμε την υπόθεση ότι οι ταινίες που παράγει η συγκεκριμένη εταιρεία αποβλακώνουν τον κόσμο, είναι εξίσου υπεύθυνοι γι αυτό όλοι όσοι εργάζονται εκεί;
Προσωπικά τείνω να θεωρώ τη συγκεκριμένη επίθεση (και τη δημοσίευση όλων των στοιχείων που υποκλάπηκαν) αυτό που λέμε «cheap shot»: οι επιτιθέμενοι μπορούσαν αν ήθελαν να βγάλουν στη φόρα μόνο τα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας ή την εταιρική αλληλογραφία μεταξύ των υψηλόβαθμων στελεχών –δεν έχω δει το υλικό αλλά από ότι διάβασα σε διάφορα ειδησεογραφικά sites της αγοράς, υπάρχουν εκεί άφθονα δεδομένα για να πληγεί το γόητρο της εταιρείας όσο σοβαρά γίνεται. Με τον τρόπο που λειτούργησαν, οι επιτιθέμενοι δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτούς που κατακρίνουν: αδιαφόρησαν για τις παράπλευρες απώλειες και αυτό είναι απαράδεκτο από όπου κι αν προέρχεται. «Αναρχία» δε σημαίνει «έλλειψη αρχών», σημαίνει «έλλειψη αρχής» κι όπως έλεγε και ο μπάρμπα-Ντίλαν, «πρέπει να ‘σαι έντιμος για να ζήσεις έξω από τον νόμο».
Σχόλια