Διαβάζοντας κανείς στο πολύ καλό σχετικό άρθρο του Reuters για τα προβλήματα που μαστίζουν την αγορά τεχνολογίας της Ινδίας διερωτάται αν τελικά η "ασημένια σφαίρα" της εκπαίδευσης είναι αρκετή για να δώσει σε μια χώρα το προβάδισμα -όλοι το λένε και το υποστηρίζουν μετά μανίας όμως η περίπτωση της Ινδίας θυμίζει ότι ακόμα και αν το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί καλά, το να τα καταφέρει κανείς στη σημερινή εποχή και ειδικά στον τομέα της τεχνολογίας, απαιτεί και κάτι παραπάνω: ένα ευρύτερο ευνοϊκό περιβάλλον και μια νοοτροπία που θα πιστεύει στις νέες προσπάθειες και θα τις υποστηρίζει.
Η ιστορία των Ινδικών Ινστιτούτων Τεχνολογίας (Indian Institutes of Technology/ΙΙΤ) παρότι από τα πιο διαδεδομένα success stories του κόσμου της τεχνολογικής εκπαίδευσης δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα* αυτό πιστοποιείται μεταξύ άλλων από το ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται από το ότι οι ινδοί προγραμματιστές κατέχουν μερικές από τις υψηλότερες θέσεις σε εταιρείες ΙΤ. Το φαινόμενο δεν είναι συμπτωματικό: η χώρα δημιουργεί σταθερά από το 1951 την ακαδημαϊκή υποδομή που της επιτρέπει σήμερα να τροφοδοτεί με ιδιαίτερα καταρτισμένους επιστήμονες την παγκόσμια αγορά. Όμως όπως φαίνεται, η ανάπτυξη αυτή δε συνοδεύεται από μια παράλληλη ανάπτυξη στον τομέα της δημιουργίας εταιρειών και ειδικά μικρών, ευέλικτων σχημάτων όπως αυτά που καθοδηγούν τις εξελίξεις στο Internet.
Σύμφωνα με το άρθρο, το οποίο καταγράφει το ξεκίνημα -και τις δυσκολίες- του Startup Village του πρώτου εκκολαπτηρίου της χώρας που φιλοδοξεί να συμβάλλει στη δημιουργία 1000 start-ups σχετικών με το Internet και την κινητή τηλεφωνία, το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι αυτό της νοοτροπίας: η ινδική κοινωνία δεν ευνοεί το νεωτερισμό και την πρωτότυπη σκέψη* πάσχει από ένα συντηρητισμό που εκφράζεται σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της, από τη γραφειοκρατία που απαιτείται για να ξεκινήσει μια εταιρεία ως την απροθυμία των επενδυτών να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε κάτι νέο και, δυνητικά, επικίνδυνο.
Όπως έγραψα και παραπάνω, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ινδία είναι η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ασίας, μια από τις μεγαλύτερες χώρες στον κόσμο και μια χώρα όπου η τεχνολογική μόρφωση είναι εθνική υπόθεση επί περισσότερο από μισό αιώνα, δεν μπορεί να αναρωτηθεί μήπως τελικά η εκπαίδευση δεν είναι η απόλυτη απάντηση -είναι προφανώς αναγκαία αλλά είναι αναγκαία σε μια κοινωνία που μπορεί να την αξιοποιήσει. Σε αντίθετη περίπτωση αυτό που μένει είναι μερικές εκατοντάδες ταλαντούχων μεταναστών και μια εσωτερική βιομηχανία που στηρίζεται στο outsourcing τηλεφωνικών κέντρων και γραφείων υποστήριξης χρηστών από εταιρείες του εξωτερικού. Και για όποιον δεν το κατάλαβε, οι παραπάνω σκέψεις προέρχονται κυρίως από την ανησυχία σχετικά με το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας -όχι της Ινδίας...
Σχόλια