Τόσα post, τόσα like, τόσες σελίδες επί σελίδων, αλήθεια πού πάνε;
Να η κατάρα του ενθουσιασμού μας... Η ψηφιακή μας ζωή κινδυνεύει να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή, είτε επειδή η πορεία της τεχνολογίας είναι αμείλικτη και ο,τιδήποτε νέο δεν κοιτάζει πίσω του είτε επειδή... ατυχήματα συμβαίνουν.
"Αυτό που σου δίνουν οι εφημερίδες στα πρωτοσέλιδά τους είναι ένα στιγμιότυπο της Ιστορίας" λέει ένας παλιός συνάδελφος και φίλος. "Πες μου σε παρακαλώ το προχθεσινό 'πρωτοσέλιδο' του BBC" με προκαλεί...
Ο προβληματισμός του έχει στέρεη βάση. Με τον φρενήρη ρυθμό των κοινωνικών δικτύων δεν προλαβαίνεις να απαθανατίσεις τα στιγμιότυπα, να πάρεις μια απόσταση ασφαλείας από αυτά και να τα ιεραρχήσεις. Τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη σήμερα; Πώς το διαπιστώνεις αυτό; Με retweets και shares το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να παλεύεις με είδη μακιγιάζ που προωθεί μία πρωινή τηλεοπτική εκπομπή και με εκκλήσεις παθιασμένων οπαδών που ζητούν να έρθoυν να τραγουδήσουν στην Πετρούπολη (δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με την Πετρούπολη ούτε με την Αγία Πετρούπολη, σχήμα λόγου χρησιμοποιώ) οι Deep Purple στην αρχική τους σύνθεση.
Το ξέρουμε καλά, αυτά που τραβάει τα μάτια των πολλών δεν είναι απαραιτήτως το σημαντικότερο, εάν βεβαίως θεωρήσουμε πως η δημοσιογραφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πρώτο χειρόγραφο που χρησιμοποιεί η Ιστορία για τα περαιτέρω.
Ο Vinton Cerf, ένας σεβάσμιος άνθρωπος που αποτελεί έναν από τους Πατριάρχες του Διαδικτύου, μας καλεί να... τυπώνουμε τις ψηφιακές μας φωτογραφίες προκειμένου να μην τις χάσουμε εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης. Όμως, όχι, αυτό δεν αποτελεί λύση, τόσες και τόσες κακοτραβηγμένες φωτογραφίες στα smartphones μας δεν αξίζουν μια τέτοια μεταχείριση.
Χρειαζόμαστε κάτι καλύτερο και ο Cerf το υπαινίσσεται όταν μιλάει για "ψηφιακές περγαμηνές".
Να στο πω όπως το καταλαβαίνω; Χρειαζόμαστε ανοικτά πρότυπα που δεν είναι κλειδωμένα στα συρτάρια κάποιας εταιρείας ή ενός μυστήριου τύπου, που κάποια στιγμή στη ζωή του αποφάσισε να δημιουργήσει μια επετηρίδα για τη σχολή του. Χρειαζόμαστε συνεργασία, ώστε τα παιδιά μας να μπορούν να βλέπουν στο μέλλον τις φωτογραφίες των παιδιών μας. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από ακριβές συνδρομητικές υπηρεσίες που υπόσχονται πως θα μας προσφέρουν ασφάλεια όταν αυτό που ζητάμε είναι κάτι περισσότερο - σχεδόν την αθανασία.
Χρειαζόμαστε, επίσης, πολλά διαφορετικά εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να κρατάμε στο μέλλον τα "χειρόγραφα" της Ιστορίας... Το κακό με το "Web 2.0" είναι ότι από αυτή την άποψη δημιούργησε ένα τόσο δυναμικό περιβάλλον που η πληροφορία "πλέει" σε ένα πέλαγος παραμέτρων, ρυθμίσεων και αυτοματισμών. Σχεδόν κανείς (εξαιρώ κάποιους ειδικευμένους ερευνητές που μπορεί να υπάρχουν κάπου "εκεί έξω") δεν γνωρίζει πώς είχε διαμορφωθεί η χθεσινή σελίδα του BBC ή της El Pais ή της Bild.
Και αυτός ο κίνδυνος της γενικευμένης αμνησίας είναι κάτι που στο μέλλον μπορεί να πληρώσουμε ακριβά...
Σχόλια