Είναι ίσως το πιο εύκολο αστείο όταν αναφέρεται κανείς στην υποκουλτούρα της τεχνολογίας υπολογιστών: η χρήση της αργκό ή, για την ακρίβεια, η κατάχρησή της σε σημείο που οι ενδιαφερόμενοι να μην μπορούν να επικοινωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο. Και είναι εύκολο επειδή σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και όχι μόνο την πολύ πρόσφατη, αυτή που σατιρίζει το “Silicon Valley”: και μόνο η ύπαρξη του “Jargon File”, πολλώ μάλλον οι δεκάδες ανανεώσεις και αναθεωρήσεις του από το 1975 ως σήμερα, δείχνει ότι η σχέση μεταξύ των ανθρώπων της τεχνολογίας και των “άλλων” ήταν πάντοτε κάπως προβληματική.
Το θέμα έφερε ξανά στην επιφάνεια ένα πρόσφατο άρθρο στο “Quartz”, το οποίο με αφορμή μια περιήγηση στο συνέδριο RISE για startups στο Χονγκ Κονγκ, επισημαίνει πόσο δυσκολεύονται οι νέες εταιρείες να εξηγήσουν τι ακριβώς κάνουν. Ο λόγος, κατά τον ανταποκριτή του σάιτ για την Ασία Τζος Χόργουιτζ, ο οποίος και υπογράφει το άρθρο είναι επειδή αδυνατούν να μιλήσουν με μια γλώσσα πέρα από την αργκό της αγοράς τους.
Μιλώντας από τη θέση κάποιου που έχει την άνεση να μη χρειάζεται να ακούει πολύωρες παρουσιάσεις στη γλώσσα αυτή, ομολογώ ότι λυπάμαι για λογαριασμό των επενδυτών που, προκειμένου να αποφασίσουν να επενδύσουν στη Χ ή την Ψ εταιρεία, θα χρειαστεί να υποστούν αμέτρητες αναδιατυπώσεις των ίδιων κλισέ –ο κ. Χόργουιτζ αναφέρει ενδεικτικά τα “content”, “platforms”, “synergy”, “end-to-end” και “solutions” όμως υπάρχουν δεκάδες άλλα. Εξ ου και σάιτ όπως το “Web 2.0 Bullshit Generator” ή το εξαιρετικό “Startup Generator” το οποίο δεν αρκείται απλώς στη δημιουργία προτάσεων αλλά φτιάχνει ένα ολόκληρο σάιτ από τα κλισέ αυτά.
Λέω ότι λυπάμαι για λογαριασμό των επενδυτών όχι λόγω της ίδιας της αργκό –από γλωσσολογική άποψη, ανέκαθεν έβρισκα τις αργκό συναρπαστικές. Το ενοχλητικό, τουλάχιστον από την άποψη της κουλτούρας των υπολογιστών και του Internet, είναι ότι ενώ παλιότερα η αργκό προερχόταν από την ίδια την τεχνολογία, πλέον προέρχεται από έναν ασαφή χώρο που περισσότερο πλησιάζει τα τμήματα μάρκετινγκ παρά τα τμήματα IT και/ή δικτύων. Οι άνθρωποι της τεχνολογίας μπορεί να χρησιμοποιούν ορολογία όταν μιλούν όμως το κάνουν ακριβώς ώστε να μπορούν να είναι ακριβείς –η “αργκό των startup” στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο: το άκρο άωτο της ασάφειας.
Ίσως ακούγεται κάπως αφελές όμως υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως αυτός είναι ο λόγος που πολλές εταιρείες του Web 2.0 καταφέρνουν να παίρνουν τις εξωφρενικές χρηματοδοτήσεις και αξιολογήσεις για τις οποίες ακούμε και γράφουμε. Κάποιοι επενδυτές και αναλυτές (προφανώς όχι όλοι), μισό-ζαλισμένοι από τις ασάφειες της γλώσσας αυτής και βλέποντας ότι κάποιες εταιρείες που επίσης τη χρησιμοποιούν έχουν καταφέρει να βρεθούν στην κορυφή (βλ. π.χ. όλες τις εταιρείες των social media), θεωρούν ίσως ότι επενδύοντας σε κάποιον που εκφράζεται έτσι, έχουν πιθανότητες να πολλαπλασιάσουν τις επενδύσεις τους. Και ναι, δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι κάποιος διατεθειμένος να επενδύσει εκατομμύρια θα ήταν τόσο ανόητος όμως κάτι ανάλογο έγινε και με τη μουσική βιομηχανία της δεκαετίας του 1960 όταν, χάρη στην επιτυχία των Beatles, όποιος είχε μακριά μαλλιά μπορούσε, περίπου αυτόματα, να βρεθεί με συμβόλαιο για δίσκο...
Σχόλια