Ξαναδιάβαζα την ιστορία του Χάρη Ιωάννου, “ένας Έλληνας στους 15 καλύτερους νέους επιστήμονες στον κόσμο”, που θα συμμετάσχει στο Google Science Fair για το top-5 των επιστημόνων 17-18 ετών. Εντυπωσιακό να έχεις κατακτήσει βραβεία στα 17, να σε τιμά η Unicef για συμβολή στη βελτίωση της ζωής ατόμων με αναπηρία. Εντάξει, πρέπει να το’χει το παιδί, ασχέτως σχολείων, καθηγητών και γονιών. Μπράβο του, θα μας κάνει περήφανους! Ψάχνοντας την ιστορία από links, έπεσα πάνω στη δήλωσή του “Πριν από δύο χρόνια παρατήρησα τη γιαγιά μου να προσπαθεί να πιάσει το τηλεκοντρόλ, το οποίο της έπεφτε από τα χέρια. Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσα να λύσω ένα τέτοιο πρόβλημα. Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω τους ανθρώπους με αναπηρίες των άνω άκρων, δυσκινησία παλάμης ή δακτύλων”.
Τόσο απλή λογική! Τόσο δημιουργική παρατηρητικότητα! Πήρε το ερέθισμα, έκανε μια σύνθεση και ξεκίνησε να λειτουργεί το δημιουργικό μυαλό του. Για αυτό λέω συχνά, ότι πρέπει να εξηγήσουμε ξανά σε όλους, πως ότι παρατηρούν, ότι δεν υπάρχει γύρω τους ...είναι αντικείμενο επιχειρηματικής, εθελοντικής, ακαδημαϊκής δημιουργίας. Εκεί θα βρίσκουμε το μέλλον, κι όπως καταλάβει, ίσως να “σωθεί”. Μέσα από φωτοτυπίες του παρελθόντος, δεν θα χτίσουμε τίποτε νέο και βιώσιμο.
Αλλά εδώ μπαίνει ΤΟ θέμα. Ποιός έχει τη λογική και την ηρεμία να τα εξηγήσει όλα αυτά; Διαβάστε ένα σχετικό άρθρο στη Guardian που αναφέρεται στην πολιτική εκπαίδευσης (έστω ως ερέθισμα κι ας είναι στη Μ. Βρετανία) και πως ωθούμε τους εκπαιδευόμενους να γίνουν μόνο ρεαλιστές. Οδηγώντας τους προς συγκεκριμένα μαθήματα, για να αυξήσουν δήθεν τις πιθανότητες εργασίας. Και να θέλαμε πια, αυτό δεν επιτυγχάνεται... Ξέρουμε ότι τα νιάτα οδηγούνται σαν σε κοπάδια (σαν στρατός) στις νομικές, ιατρικές, οικονομικές σπουδές και στην πληροφορική. Αυτή η τυποποίηση όμως, εκτός από συνταγή αποτυχίας, καταπιέζει τα δημιουργικά αισθήματά τους και δεν τους επιτρέπει να σκέφτονται απλά προβλήματα γύρω τους, όπως στο παράδειγμα του Χάρη. Μπορεί να βλέπουν, λοιπόν, τη γιαγιά τους να μην μπορεί να κρατήσει το τηλεκοντρόλ, αλλά αυτοί ποτέ δεν θα κάνουν τη σκέψη του. Θα είναι κολημμένοι στις ασκήσεις, στην ειδικότητα, στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Γράφει χαρακτηριστικά το άρθρο: “More than ever, we need creative optimists and risk-takers. We don't need more hand-holding and young people being steered into what are seen (for the moment) as 'safe' jobs. In the same way that parents now feel the need to keep their children in a health and safety bubble, this is another example of our inability to live with risk. It's a form of pessimism that is limiting lives and over time could distort education provision as funding and opportunities follow an increasingly narrow pathway.”
Στον αιώνα της πληροφορίας βομβαρδιζόμαστε εύκολα και άκριτα από αρνητικής ψυχολογίας ειδήσεις. Τότε ανησυχούμε διπλά, και σκεφτόμαστε πως να μείνουμε ασφαλείς εμείς και τα παιδιά μας. Τότε δεν ακούμε, δεν ψάχνουμε, δεν προχωράμε ρούπι τη ζωή. Οι “κακές” ειδήσεις εισβάλουν σε κάθε γωνιά μας και ακόμη αν δεν ανάβεις την τηλεόραση, πάλι μπαίνουν από τα παράθυρα. Αυτό μας οδηγεί στο να μην είμαστε καλά. Επηρεάζει το πως τρώμε, μιλάμε, ψυχαγωγούμαστε και πως μεγαλώνουμε την επόμενη γενιά. Μιλάμε μόνο “τη φωνή της λογικής” ...με ολίγη από φόβο; Αν όμως αυτή η φωνή του πατέρα, του δάσκαλου, του προστατευτικού περιβάλλοντος... απονευρώσει τα νιάτα, τότε χαθήκαμε. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που σκέφτονται, συνθέτουν, ονειρεύονται και προσπαθούν. Οχι γιατί θα γίνουν επιχειρηματίες, αλλά για να συνεισφέρουν, για να δημιουργούν ότι και όποια δουλειά και αν κάνουν. Οι δάσκαλοί μου με έμαθαν πως χωρίς όνειρα, δεν θα φτάσεις ποτέ στην δικιά σου πραγματικότητα, εκεί που επιθυμείς (μεταξύ μας ποτέ δεν έφτασα, αλλά το ταξίδι είναι μαγικό και σε αλλάζει). Η δουλειά μου με μαθαίνει ότι οι Ιδέες είναι το νόμισμα της εποχής και χωρίς αυτές, σταματούν όλα. Δεν χρειαζόμαστε δημιουργικά μυαλά με την κλισέ έννοια, αλλά ανθρώπους που ξέρουν, ακούν, και μετά μανιασμένα προσπαθούν. Οχι άλλους πια από εκείνους που περιμένουν σερβιρισμένη κάθε λύση, κάθε σέντ από το χαρτζιλίκι και δουλειά από “κονέ”. Οχι άλλους επιδοτούμενους, σεμιναριακά καταρτιζόμενους για ένα δικαίωμα υπογραφής.
Πρέπει να παροτρύνουμε κάθε νέο πλάι μας, από το σπίτι έως το γραφείο να δεί τα δυνατά και αδύνατα σημεία με τη λογική. Κυνικά, χωρίς ωραιοποιήσεις. Μετά να τους υποστηρίξουμε, πως να ξαναμάθουν να σκέφτονται ανατρεπτικά, συνθέτοντας λύσεις με προβλήματα και ιδέες με ανθρώπους. Αυτό δεν θα τους βοηθήσει μόνο επαγγελματικά, αλλά κυρίως θα εγγυηθεί ότι φτιάχνεται μια καλύτερη χώρα με πολίτες έξυπνους, δημιουργικούς, ηθικούς. Γιατί στην οικονομική αβεβαιότητα μπορεί να τα βγάλεις πέρα με λίγο ψωμία, αλλά σε μια κοινωνία βλακών και απονευρωμένων πλασμάτων, πως ζεις;
Πριν την επιχειρηματικότητα, είναι οι άνθρωποι, πριν από αυτούς είναι οι μέθοδοι της σκέψης και της ψυχής και πριν από όλα αυτά ...είμαστε εσύ και εγώ που (δήθεν) κάνουμε “ότι πρέπει” για να βοηθήσουμε το ταλέντο και το κοινό μας μέλλον. Πότε είπαμε, τελευταία φορά, ότι τα συζήτησες αυτά με ένα νέο παιδί; Γιατί αν δεν το κάνεις εσύ κι εγώ το “εκπαιδευτικό σύστημα” θα το συζητά για καμμια εικοσαριά χρόνια ακόμη...
...stay tuned,
Τάσος
Σχόλια