Πάλι για προβλήματα θα πεις, αναρωτήθηκα. Τουλάχιστον μπορείς να προτείνεις λύση; Εγώ δεν μπορώ να δώσω λύση, γιατί αφορά τον καθένα ως μονάδα ενός συνόλου. Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια...ελπίζουμε όμως. Μου ήρθε η γλυκιά αίσθηση ότι κάπου τα έχω ξανακούσει αυτά...όταν διάβασα το άρθρο του Thomas Friedman “Θέλεις δουλειά; Να την εφεύρεις”. Γράφει ότι βρισκόμαστε ανάμεσα σε ένα δίπολο (που δεν επικοινώνησε ποτέ μεταξύ του, προσθέτω εγώ), τον εκπαιδευτικό κόσμο και τον επιχειρηματικό κόσμο, τους ανθρώπους που εκπαιδεύουν και αυτούς που δίνουν δουλειά ή δημιουργούν νέες. Το σύστημα εκπαίδευσης δεν προσθέτει αξία και δεν διδάσκει τις ικανότητες (soft και hard skills) που ζητούν οι αγορές (τα soft skills περισσότερο). Επειδή η οικονομική λειτουργία δεν μπορεί να πληρώνει πλέον μεσαίες ικανότητες με υψηλό μισθό, ανατρέπεται η παραδοσιακά καλή θέση της μεσαίας κ/ο τάξης. Σοβαρό θέμα, σχεδόν αδιέξοδο. Το έχω ξαναγράψει, σήμερα πληρώνεται η εξειδίκευση και η ειδική εμπειρία και για αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα (επειδή είναι μαζικό), δεν μπορεί να επενδύσει ...σε “ιδιαιτερότητες”.
Στην Ευρώπη το θέμα γίνεται ακόμη πιο σοβαρό, γιατί αφενός τα κράτη-έθνη έμειναν απροετοίμαστα να χειριστούν την οικονομική σφαίρα, αφετέρου όπως έχω ξαναπεί οι απανταχού ηγεσίες των 55+ δεν έχουν πια τίποτε νέο να δώσουν. Για να αντισταθείς στη συγκυρία πρέπει να είσαι ισχυρός. Ισχυρός δεν σημαίνει πλούσιος, αλλά επίκαιρος και με δομές που μετριάζουν τις κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις. Ισχυρός σημαίνει μέσα στα δίκτυα συνεργασίας και εξαγωγών, σημαίνει παραγωγικός και με αυτοπεποίθηση. Οταν αρχίσαμε στην Ελλάδα να αρθρώνουμε τη λέξη παγκοσμιοποίηση, ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με το τι πρέπει να κάνουμε για αυτή. Συλλογικά σχεδόν τη συζητούσαμε ως πολιτικό φαινόμενο, αλλά ποτέ ως πλάνο δράσης. Απορροφημένοι στις “εσωτερικές υποθέσεις” μας όπως πάντα, δεν θελήσαμε να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία του παγκόσμιου χώρου, που σημαίνει οικονομία, επιρροή, συνεργασίες, πολιτική αναφορά και πριμοδότηση νέων μοντέλων εργασίας και επιχειρηματικότητας. Χάσαμε την πείνα για διάκριση. Δείτε ακόμη σήμερα, το internet το συζητούμε σαν κάτι “που θα…” και την ευρυζωνικότητα ως ένα δημόσιο θέμα κάποιων Γενικών Γραμματειών και την επιχειρηματικότητα ως μόδα ...που την κάνουν ...λέει “κάτι νέα παιδιά”. Το πρώτο Ελληνικό πρόβλημα λοιπόν είναι ότι “ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΤΑ” ...δεν ακούμε, δεν μαθαίνουμε (ή τα ξέρουμε όλα), δεν δοκιμάζουμε, δεν οικειοποιούμαστε. Η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αλλά αμετάκλητα αληθινή και όσο και αν κλαφτούμε δεν βγαίνει τίποτε. Μόνο αν προβούμε σε μεγάλες αλλαγές κλίμακας...
Το δεύτερο Ελληνικό πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε να κάνουμε “ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ”. Δεν ξέρουμε ή δεν τεστάρουμε τις δυνάμεις μας και δεν σκεφτόμαστε συνθετικά. Πολλά μαζί ε; Ισως το κακό το έκανε η προστατευτική μας μαμά ή ο περίγυρος που μας έλυνε όλα τα θέματα, αλλά τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Ακούμε για την Κϊνα που απορροφά προϊόντα σαν να είναι η μυθολογική ταινία του Μάρκο Πόλο. Μας λένε τα Μέσα ενημέρωσης για συνεταιριστικές μορφές στην υγεία, στην πρωτογενή παραγωγή, στη διαχείριση των πόλεων αλλά δεν εμείς, συνήθως, δεν διαβάζουμε πέρα από τον πηχαίο τίτλο. Ακούμε για τις κοινωνικές επιχειρήσεις ανέργων που θα διαχειρίζονται λειτουργίες της πόλης με το ΕΣΠΑ και δεν διαννοούμαστε να είμαστε ανάμεσά τους (ακόμη ζούμε το ταμπού της θέσης manager;). Στις αλλαγές της επιχειρηματικής σκηνής πρέπει ο καθένας από εμάς, ακόμη και ως απλός ενθναρρυντικός παράγοντας, να σπρώξει τον άλλο και μαζί όλοι πιο ψηλά. Από το παρατημένο μισογκρεμισμένο σπίτι έως το χέρσο κτήμα στο χωριό, όλα θα πρέπει να πάρουν ξανά αξία με τα χέρια και την καρδιά μας. Τέλειωσαν οι εποχές των εισπράξεων σε αυτόματο πιλότο... Θα συνεχίσουμε να ελέγχουμε τις ζωές μας, μόνο αν κάθε μέρα κόβουμε ένα νέο τιμολόγιο προς εξωτερικό προορισμό, αν βάζουμε λίγες ώρες συμμετοχής στο project κάποιου άλλου για να στηθεί στα πόδια του, ή αν επενδύσουμε ένα πολύ μικρό ποσό με πολλούς άλλους σε μία βιώσιμη εμπορικά ιδέα. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Με δράσεις εγγυώμαστε, πως θα κερδίζουμε σιγά-σιγά δυνατότητα επίδρασης στον κόσμο.
Το τρίτο και ίσως σοβαρότερο θέμα μας είναι το “εγώ το είπα” ή “ΞΕΡΩ ΕΓΩ”, το κορυφαίο “40 χρόνια φούρναρης” ή “θα μου πεις εμένα;”. Ανοίξτε τα μάτια! Ο κόσμος που ξέρατε νέοι, μεγάλοι δεν υπάρχει όπως τον ...καλοπερνάγαμε. Δεν άλλαξαν τα έθνη από τον “οικονομικό πόλεμο”, άλλαξαν οι φιλοδοξίες τους, οι συμμαχίες τους και μαζί ...στάση και άποψη οι αγορές (δηλ. Οι επενδυτές). Είναι ελκυστικότερο να φτιάξεις ένα εργοστάσιο στην Ασία ή την Ν. Αμερική, παρά στην Ευρώπη (και ιδιαίτερα στο Νότο της) όπου θα μιλάς με καλομαθημένους, καλοζωισμένους, εγωπαθείς ανθρώπους. Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να σας παγιδεύσουν οι αυταπάτες των σωτήρων περί εθνικών νομισμάτων, εθνικών πολιτικών και περιχαράκωσης. Ο συσκευαστής λαδιού έχει όλο τον παγκόσμιο χάρτι εμπρός του να ζητά τώρα λάδι. Ο γιατρός χρειάζεται σε 3 μόνο Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και σε 130 αναπτυσσόμενες. Ο πολεοδόμος ζητείται σε 15 μέρη του κόσμου που η κοινωνία χρησιμοποιεί την τεχνολογία και χτίζει υποδομές για τη βιωσιμότητα και μόνο από εκεί θα φέρει ξανά τεχνογνωσία στην Ελλάδα. Ο προγραμματιστής χρειάζεται στην Ισπανία, την Ν.Αφρική, την Ασία και την Αμερικανική ήπειρο. Η παιδαγωγός μπορεί να συμμετάσχει σε κοινωνικές επιχειρήσεις στο Λονδίνο, τη Γενεύη και στην Ελλάδα. Και όλα αυτά γίνονται από το σπίτι τους...ναι, από εδώ! Φτάνει να αφήσουμε πίσω τα κοινωνικά “μεγαλοπιάσματα” με τα οποία μας μεγάλωσαν.
Αναγνωρίστε την πραγματικότητα της μάχης που αντιμετωπίζουμε: πρόκειται περί ενός “αγώνα μέχρι θανάτου” μεταξύ νέων αντιλήψεων, στάσης ζωής και ταλέντου. Αν καταλάβουμε καλά τα Ελληνικά προβλήματα / ιδιαιτερότητες και τα αλλάξουμε, ο καθένας από εμάς, ίσως τότε, ανασάνει και προχωρήσει...
Μακάρι, μακάρι …
stay tuned,
Τάσος
Σχόλια