Υπό κανονικές συνθήκες, η μέρα θα ήταν για κλάματα. Αφενός είναι Τετάρτη – που σημαίνει στο μέσο της εβδομάδας που παραδοσιακά όλοι έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δουλεύουν. Αφετέρου ο φόβος και ο τρόμος του ΔΝΤ και των Ηφαιστείων και η ανησυχία μήπως στο διπλανό δυάρι υπάρχει καμία γιάφκα και μας βγάζουν νυχτιάτικα στους δρόμους με όπλα – κράνοι και εξαρτήσεις. Και αφετρίτου είναι η μέρα που είναι, για όσους θυμούνται ακόμα πως υπάρχουν και χειρότερα σπορ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Για όνομα αδέρφια… για όνομα. Ευτυχώς υπάρχουν ο Jose και o Steve.
Για τον κο Jobs τα έχω πει και τα έχω ξαναπεί. Συγκεκριμένα πριν από 3 ακριβώς χρόνια, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το iPhone έγραφα πως «Ο «υπερόπτης» ο «εγωμανής» ο «σωτήρας» ο «σόουμαν» το «κάθαρμα» ο «πειρατής» επέστρεψε, για να ανεβάσει στο πιο ψηλό βάθρο όχι ένα προϊόν αλλά μια φιλοσοφία και ίσως μία ολόκληρη γενιά. Ιστορικά μιλώντας, ο Steve Jobs δεν υπήρξε ποτέ tech freak- όχι τουλάχιστον με την έννοια που αποδίδεται σήμερα. Μεγάλωσε όμως κοντά στους «μάγους» της Δυτικής Ακτής και πολύ πριν δεχτεί τις επιρροές του βουδισμού Ζεν και των ψυχεδελικών, μυήθηκε στο phone freaking από τον ίδιο τον Captain Crunch (κατά κόσμον John Drapper) και «φοίτησε» σε ένα από τα κορυφαία hacking club της εποχής το Homebrew Computer Club. Όταν γνώρισε την ινδική αντίληψη για τον κοσμικό ηλεκτρισμό διατηρούσε ακόμα το ψευδώνυμο Berkeley Blue. Αυτός ο Steve Jobs, έδωσε σε όλους εμάς τη Lisa, τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή με γραφικό interface, με μπάρα μενού, με κυλιόμενα μενού, με scroll bar, με ποντίκι με ένα πλήκτρο, με εντολές cut-paste από το pasteboard και με κάδο απορριμμάτων. Βασική του θεώρηση τα «μηχανάκια» να είναι δυνατά, εύκολα στη χρήση και πρόθυμα να βοηθήσουν έναν άνθρωπο με ιδέες να μπορέσει να τις πραγματοποιήσει χωρίς να είναι nerd. Η ίδια θεώρηση έβγαλε το MP3 από τα τεχνολογικά λεξικά και το έβαλε στις τσάντες των κοριτσιών.»
Ναι ρε. Οι υπερόπτες, οι μυστήριοι, τα «καθάρματα» οι αδίστακτοι και ότι άλλο φανταστεί ο νους του ανθρώπου – για την ακρίβεια του δημοσιογράφου- για να στολίσει όποιον τυγχάνει εκτός από πλούσιος και διάσημος να είναι και ταλαντούχος. Πόσο μάλλον να είναι και διαφορετικός. Ένας Jose και ένας Steve μας έχουν μείνει για να θυμόμαστε πως μπορεί να αλλάξει λίγο η αυστηρή λογική των business και του ποδοσφαίρου. Υποθέτω -και ξέρω πολύ καλά- ότι υπάρχουν και άλλα τυπάκια που κάνουν το ίδιο σε πολλούς άλλους τομείς, αλλά δεν μπορώ να τους πιάσω όλους σε μία ημέρα.
Τους γουστάρουμε βρε αδερφέ. Πώς να το κάνουμε; Για το Jose έχω να πω λιγότερα – αλλά θα πω. Είμαι οπαδός της Μπαρτσελόνα για δεκάδες λόγους. Γιατί είναι Καταλανοί και όχι από τη Μαδρίτη, γιατί έχουν πιο ωραίες μούρες, γιατί δεν έχουν σκάλωμα με τη «Βασιλική» τους υπόσταση (σιγά μη σκίσουν κανά μαγιό όσοι έχουν) και γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Με Μπάρτσα και Άγιαξ και σήμα από Γιουροβίζιον (και Θρύλο αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα). Το θέμα είναι ότι είμαι και οπαδός της Ίντερ, χωρίς όμως να έχω ιδέα γιατί. Δεν είναι της παρούσης όμως το τι κασκώλ έχω στο σπίτι μου αλλά πως εκεί που όλα είναι βαρετά και προβλέψιμα εμφανίζεται ο Murinho και καταλαβαίνεις γιατί υπάρχουν managers και στελεχάκια. Γιατί υπάρχει ακόμα κόσμος που την ψάχνει για το γούστο του. Όσοι πιστεύετε ότι ο Murinho παίζει απλά για να κάνει καλά τη δουλειά του, χάσατε. Παίζει γιατί γουστάρει. Γιατί ξέρει ότι αυτός μπορεί και οι άλλοι δεν μπορούνε. Παίζει με το πάθος του πιτσιρικά στην αλάνα – ναι το ίδιο πάθος που είχε ο Ντιέγκο και που μπορεί να έχει και ο πιτσιρικάς που θέλει να τον αντικαταστήσει. Μόνο που παίζει από άλλη θέση. Πρέπει να εμπνεύσει, πρέπει να κατευθύνει, πρέπει να οργανώσει. Πρέπει να κάνει την ομάδα του να λειτουργεί όπως αυτός θέλει. Και πάνω απ όλα θέλει να τη σπάει σε όσους απλά κρίνουν.
Τελικά θα μπορούσα απλά να γράψω πως τους γουστάρω γιατί και οι δύο χαρίζουν το ευ ζην. Αλλά έλα που μου αρέσουν τα σεντόνια…
ΥΓ1. Έχω τάξει στην @katmitchell και σε μερικούς ακόμα φίλους ένα τραγούδι για κάθε άρθρο. Συνεπής μέσα στην ασυνέπειά μου δεν το έχω κάνει ακόμα αλλά σήμερα το πήρα απόφαση. Λόγω της ημέρας όμως δεν παίζω χαρούμενα κομμάτια. Red Army Blues από Waterboys (παρακαλώ και το video mr editor!!)
ΥΓ2. Δοκησίσοφε βγάλε στη φόρα την απάντηση στο ερωτηματολόγιο του Προυστ που μόνο εμείς οι δύο ξέρουμε. Εγώ πολλά είπα σήμερα…
ΥΓ3. Το βάζουμε επί τόπου Quiz. Jose ή Steve ή Maradona? Ποια είναι η μεγαλύτερη μούρη?
Σχόλια