Σε πείσμα του... πείσματός μου για το ότι το Ίντερνετ προάγει τη συλλογική ευφυΐα του ανθρώπινου είδος, οι τελευταίες μέρες έφεραν στην επικαιρότητα τη μόνιμη επωδό ενός φίλου σχετικά με το πόσο απέχει ο μέσος όρος του χρήστη από το ευκταίο. Όταν ακόμα και αποδεδειγμένα σκεπτόμενοι άνθρωποι πέφτουν θύματα απάτης –και δη όχι καν ιδιαίτερα ευφάνταστης απάτης- διερωτάται κανείς αν πράγματι υπάρχει ελπίδα.
Όχι, ένας, ούτε δύο, αλλά τρεις φίλοι, άπαντες ευφυείς, μορφωμένοι και αυτό που οι αγγλοσάξονες θα αποκαλούσαν “stret-smart” και ο Νίκος Τσιφόρος “παιδιά της πιάτσας”, μου έστειλαν μήνυμα στο Facebook να μην δεχτώ αίτημα φιλίας από κάποιον Τζέιντεν Κ. Σμιθ γιατί είναι χάκερ και αν το δεχτώ θα τεθούν σε κίνδυνο τα σωματικά μου υγρά –ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και αν κρίνω από ό,τι διαβάζω στα ΜΜΕ του χώρου, είμαι μάλλον τυχερός: άλλοι έχουν δεχτεί πολύ περισσότερα.
Είναι βεβαίως προς τιμήν των φίλων μου ότι δεν τους χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες για να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Είτε επειδή είδαν κάποια από τα σχετικά δημοσιεύματα που έπαιξαν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ του χώρου και μη, είτε επειδή κάποιος τους ειδοποίησε εγκαίρως (ΟΚ, σχεδόν εγκαίρως!) είτε επειδή οι ίδιοι σκέφτηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την “είδηση” και έψαξαν λίγο παραπάνω, και οι τρεις ανέβασαν το πολύ μέσα σε 24 ώρες ένα “άκυρο” συνοδευόμενο από την ανάλογη συγνώμη.
Πρακτικά το όλο πράγμα ήταν αθώο: κάποιος έβγαλε μια φήμη, η φήμη φούντωσε για μερικές μέρες, ξεφούσκωσε σε λίγες ακόμα και πέρασε στην ιστορία του Facebook ή, ενδεχομένως, του Ίντερνετ γενικότερα. Δεν μπορεί ωστόσο παρά να προβληματίσει το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων εξακολουθεί να μην έχει αναπτύξει ακόμα το αντανακλαστικό να ψάχνει κάτι πριν το διαδώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Και ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι αρκετοί από τους ανθρώπους αυτούς είναι αρκετά νέοι ώστε, στην πραγματικότητα, να έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει μαζί με το Δίκτυο.
Θεωρητικά, κάθε πλάσμα διαμορφώνει τις άμυνες που χρειάζονται για να μπορεί να αναπτυχθεί στο περιβάλλον του –κυριολεκτικά και μεταφορικά μιλώντας. Αν οι άνθρωποι κάπως μεγαλύτερης ηλικίας έχουν τη δικαιολογία ότι το Δίκτυο μπήκε αργά στη ζωή τους και ακόμα τους καταβάλλει, οι νεότεροι ποια δικαιολογία έχουν; Και τι μπορεί να περιμένει κανείς από την επόμενη γενιά, αυτή που οι σημερινοί νεότεροι θα κληθούν να εκπαιδεύσουν;
Σχόλια