Είναι ειδήσεις σαν κι αυτή (οι οποίες δεν είναι ακριβώς «ειδήσεις» και το γεγονός ότι δεν είναι ειδήσεις είναι αρκετό για να σε κάνει να θες να πας να πιάσεις από τον λαιμό τον πλησιέστερο διευθυντή ειδήσεων οποιουδήποτε mainstream Μέσου) που βάζουν τη συνήθη συζήτησή μας περί του τι έκανε η Apple και πόσα έβγαλε η Facebook και ποιος είναι ο επόμενος στη σειρά για την καρέκλα του CEO της Twitter (όχι, δεν έχω ακούσει τίποτα για τον Ντικ Κόστολο) όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες, «in perspective»: σύμφωνα με το αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό «Science», μια ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Κολούμπια υπό τον επίκουρο καθηγητή Βιοϊατρικής Μηχανικής, Σάμιουελ Σία, ανακάλυψε μια μέθοδο ανίχνευσης βιολογικών δεικτών σύφιλης ή HIV μέσω κινητού τηλεφώνου.
Στην πραγματικότητα, αυτό που έκανε η ομάδα του Δρα Σία ήταν να σχεδιάσει και να δημιουργήσει μια ξεχωριστή συσκευή η οποία χρησιμοποιεί το τηλέφωνο πρώτον σαν πηγή ενέργειας και δεύτερον, μέσω μιας αντίστοιχης εφαρμογής, σαν interface για τον χειρισμό της. Φυσικά όπως και οι συσκευές μέτρησης σακχάρου που χρησιμοποιούν οι διαβητικοί χρειάζεται πρώτη ύλη, δηλαδή μια σταγόνα αίμα όμως από εκεί και πέρα, χάρη στις εξελίξεις στην επιστήμη των μικρορευστών (δηλαδή στον κλάδο της φυσικής που ασχολείται με τη συμπεριφορά των υγρών σε πολύ μικρές ποσότητες) και στα κινητά, δίνει μέσα σε 15 λεπτά την απάντηση που ως τώρα χρειαζόταν μηχανήματα αξίας άνω των 18.000 δολαρίων. (Η τιμή παίζει ρόλο καθώς η εν λόγω συσκευή έχει κόστος παραγωγής 34 δολάρια.)
Το σημαντικό ωστόσο δεν είναι το κόστος: είναι η ευκολία χρήσης (όπως δείχνει και το σχετικό βίντεο πρόκειται για κάτι που μπορεί να κάνει καθένας) αλλά και η σύνδεσή της με μια συσκευή που πλέον υπάρχει ακόμα και σε χώρες με πολύ χαμηλό βαθμό ανάπτυξης –τις χώρες δηλαδή που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από άμεση και εύκολη εξέταση για τις εν λόγω ασθένειες. Και είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι αν η ομάδα του Δρα Σία βρήκε τη λύση για τη σύφιλη και τον HIV, κάποια άλλη ομάδα θα βρει μια ανάλογη λύση για κάποιες άλλες ασθένειες και θα τη φέρει στα χέρια των ιατρικών ομάδων που προσπαθούν να τις αντιμετωπίσουν στις χώρες ή στις περιοχές στις οποίες η πρόσβαση σε ακριβό εξοπλισμό είναι περιορισμένη.
Θα μπορούσα να τραβήξω απ’ τα μαλλιά μια σύνδεση με το «Deasy» λέγοντας ότι μεταξύ των οικονομικών υποστηρικτών της προσπάθειας ήταν και το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς. Όμως πραγματικά δε νομίζω ότι το θέμα είναι εκεί. Το θέμα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είδαν στις συσκευές που όλοι έχουμε στην τσέπη μας όχι μια εφαρμογή που τονώνει την αυταρέσκεια και τις ανασφάλειές μας (γιατί μην κοροϊδευόμαστε: κατά 90% περί αυτού πρόκειται) αλλά μια εφαρμογή που μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο και αν αυτοί είναι άνθρωποι που για τους περισσότερους από εμάς δεν υπάρχουν επειδή ζουν σε χώρες που δεν είναι τρέντι. Και δεν ξέρω αν αυτό θα κάνει κανέναν άλλον να αισθανθεί καλύτερα αλλά μαθαίνοντάς το, προσωπικά αισθάνθηκα πολύ καλύτερα για τον κόσμο στον οποίο ζω.
Σχόλια