Τις πρώτες τέσσερις φορές που το είδα μπροστά μου στα social media το αγνόησα γιατί ήμουν σίγουρος περί τίνος επρόκειτο όμως την πέμπτη ενέδωσα , γεγονός που από μόνο του μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς καταναλώνουμε ειδήσεις (αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι η επανάληψη τελικά έχει αποτέλεσμα). Είμαι σίγουρος ότι εμφανίστηκε στα news feed πολλών αναγνωστών του “Deasy”: είναι η “ιστορία” της 18χρονης Εσένα Ο' Νιλ από την Αυστραλία, μιας “σταρ των social media”, κυρίως του Instagram και του YouTube η οποία μετά από μια καριέρα τριών ετών είδε το φως και ανακοίνωσε ότι αποτάσσεται των μέσων που την έκαναν διάσημη και γυρίζει νέα σελίδα στη ζωή της, δίνοντας βάρος σ' αυτά που έχουν “πραγματική σημασία”.
Είμαι σίγουρος ότι οποιοσδήποτε ενήλικος θα δυσκολευτεί να μείνει σοβαρός βλέποντας το σχετικό βίντεο το οποίο έχει ήδη πάνω από 2,3 εκατομμύρια views μέσα σε δύο ημέρες (αναμφίβολα και χάρη σε κείμενα όπως αυτό εδώ και όπως αυτά που το προκάλεσαν) Απ' ό,τι μου λένε όσοι έχουν παιδιά, το να τα βλέπεις να ανακαλύπτουν τον κόσμο και να επιδίδονται σε συναισθηματικά ξεσπάσματα σχετικά με την πραγματική του φύση είναι συγκινητικό όμως η εν λόγω δεσποινίς δεν είναι κόρη μου οπότε το θέαμα μου φάνηκε, επιεικώς, φαιδρό και το “μήνυμά” του, ασύλληπτα μπανάλ.
Από την άλλη, προφανώς το βίντεο δεν απευθύνεται σε ενήλικες. Απευθύνεται στο κοινό της δ. Ο' Νιλ το οποίο πιθανότατα αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από συνομηλίκους της και από αυτή την άποψη ίσως έχει μια χρησιμότητα: αυτό που η ίδια δε γνώριζε (ότι δηλαδή οι “σταρ” των social media κατασκευάζονται με τη βοήθεια των εταιρειών) μέχρι που συνειδητοποίησε ότι της συνέβη μάλλον δεν το γνωρίζει και ένα μέρος των ανθρώπων που την ακολουθούν. Σ' αυτή την περίπτωση, η μεταστροφή της μπορεί όντως να λειτουργήσει σαν αφύπνιση για κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς άρα καλά έκανε και την έκανε δημόσια.
Η δημιουργία παιδιών-σταρ δεν είναι βεβαίως πρόσφατη υπόθεση –μια έστω και επιφανειακή ανάγνωση της βιογραφίας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ είναι αρκετή για να πιστοποιήσει το αντίθετο. Αυτό που ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει είναι το πώς τα ψηφιακά Μέσα μπορούν να μετατρέψουν οποιονδήποτε σε σταρ (ανεξάρτητα από την προώθηση του πατέρα του, ο Μότσαρτ υπήρξε μοναδική περίπτωση ταλέντου στη μουσική) με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι το έκανε π.χ. η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος των προηγούμενων δεκαετιών. Και, ταυτόχρονα, πώς τα βοηθάμε να το κάνουν κάθε φορά που κάνουμε “like” σε ένα βίντεο ή σε μια φωτογραφία.
Σχόλια