Μακάβρια λάθη

Μακάβρια λάθη

Η πρώτη αντίδραση –προφανώς υποκινούμενη από το συναίσθημα- είναι να τα βάλει κανείς με τις εταιρείες: Χαμένες μέσα στην παραζάλη του ίδιου του χάιπ που έχουν δημιουργήσει, προσπαθούν να μας αναγκάσουν να “εμπλακούμε” όλο και περισσότερο ώστε να ανεβάσουν τον βαθμό “οργανικότητας” της “εμπειρίας” που μας προσφέρουν με αποτέλεσμα να μας σερβίρουν παραδοξότητες όπως αυτή του LinkedIn προ ημερών που μου θύμισε ότι ο Περικλής ο Βανικιώτης “γιορτάζει την επέτειο των τεσσάρων χρόνων στη δουλειά του” και μου πρότεινε να τον “συγχαρώ”.

Όμως η δεύτερη αντίδραση –όταν σιγά-σιγά ξεμουδιάζει κανείς από το μακάβριο του πράγματος (για όσους αναγνώστες δε γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, ο εν λόγω πολύ καλός φίλος και διακεκριμένο στέλεχος της Ιντερνετ-ικής πιάτσας, πέθανε σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο πριν την επέτειο των τεσσάρων χρόνων στη δουλειά του) είναι να διερωτηθεί αν πραγματικά είναι ευθύνη της LinkedIn ή της Facebook ή οποιασδήποτε από τις άλλες εταιρείες... κοινωνικών παροχών. Από πού και ως πού είναι το LinkedIn, με πληθυσμό πλέον μισό δις, ήτοι ένα τρίτο της Κίνας ή, όσο έχουν μαζί οι ΗΠΑ και η Ρωσία να γνωρίζει αν ένας από τους “πολίτες” του έχει πεθάνει;

Βεβαίως το LinkedIn έχει διαδικασίες για την περίπτωση που κάποιος χρήστης πεθάνει –αντίστοιχες διαδικασίες έχει και το Facebook και το Twitter και το Instagram και όλα τα σόσιαλ μίντια. Όμως όπως πολύ συχνά συμβαίνει και με άλλες, πιο παλαιάς  σχολής μεταθανάτιες διαδικασίες, ελάχιστοι είναι αυτοί που μπαίνουν στον κόπο να τις διευθετήσουν όσο είναι ακόμα υγιείς και ζωντανοί, υποθέτω επειδή υπάρχει το σχετικό ταμπού της ομοιοπαθητικής μαγείας: η συζήτηση για θάνατο φέρνει θάνατο οπότε ας το αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή.

Δε θα ξετυλίξω τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ανθρώπινη φύση –αμφιβάλω αν κανείς θέλει να τους διαβάσει και επιπλέον και πρωτότυποι δεν είναι και το “Deasy” δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Όμως δεν μπορώ παρά να επισημάνω για μια ακόμα φορά ότι τα μέσα αυτά είναι τόσο κοινωνικά όσο τα κάνουμε εμείς, οι χρήστες τους. Όπως και στον πραγματικό κόσμο, δε θα μάθω για τον θάνατο (ή για τη γέννηση ή για τον γάμο) κάποιου άλλου παρά μόνο πρόκειται για κάποιο πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Αν δεν είναι, θα πρέπει να με ενημερώσει σχετικά κάποιος που είναι και αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι κοινωνίες από καταβολής τους. Δεν σκοπεύω να παραχωρήσω τη θέση μου στην αρχή της ουράς των παραπονούμενων για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όμως δε θέλω και να πέσω στην παγίδα να τους προσάψω και ατοπήματα στα οποία δεν έχουν υποπέσει!

SOCIAL MEDIA,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home