Πριν από τρεις εβδομάδες, η είδηση ότι η Warner Bros πλήρωνε συστηματικά σταρ gamers του YouTube ώστε να κάνουν κολακευτικές παρουσιάσεις των παιχνιδιών της, έκανε τον γύρο των ΜΜΕ της αγοράς και όχι μόνο (εδώ θα βρεις τρία χαρακτηριστικά δημοσιεύματα - 1, 2, 3) – ο λόγος που το θέμα ήρθε στη δημοσιότητα ήταν ότι η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου των ΗΠΑ, επέβαλε στην WB να ενημερώνει στο εξής τους θεατές ότι το συγκεκριμένο περιεχόμενο είναι, στην πραγματικότητα διαφήμιση.
Το ίδιο θέμα θίγει το “Forbes” μερικές μέρες μετά, αυτή τη φορά ερευνώντας το Instagram και τις περιπτώσεις περιεχομένου που, παρότι είναι εμφανώς πληρωμένο δεν παρουσιάζεται σαν τέτοιο. Με μια, όχι ιδιαίτερα εκτεταμένη υποθέτω, έρευνα, ο συντάκτης του άρθρου βρήκε σχεδόν 140 περιστατικά –όσοι παρακολουθούν το Instagram μάλλον δε θα δυσκολευτούν να βρουν τουλάχιστον άλλα τόσα. Και παρότι η κινητήρια δύναμη τόσο του άρθρου όσο και της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου ήταν η προστασία των καταναλωτών (και δη αυτών που εντάσσονται σε νεώτερες ηλικιακές ομάδες), αναρωτιέμαι αν το θέμα αξίζει να πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις.
Προσοχή: δεν υποστηρίζω ότι πρόκειται για αμελητέο πρόβλημα! Βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει, όπως έλεγαν οι παλιότεροι αμερικανοί δημοσιογράφοι “διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας” (παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κατάλαβα στην αναλογία αυτή αν η διαφήμιση αντιστοιχεί στο “κράτος” ή στην “εκκλησία”) και βεβαίως θα πρέπει οι αρμόδιες υπηρεσίες (όπου υπάρχουν και όπου λειτουργούν) να μεριμνούν ώστε ο δέκτης των μηνυμάτων να γνωρίζει αν αυτό που βλέπει, ακούει ή διαβάζει εντάσσεται στην πρώτη ή τη δεύτερη κατηγορία. Όμως δε συμμερίζομαι καθόλου την άποψη ότι το πρόβλημα γεννήθηκε στο Δίκτυο και πολλά από τα κείμενα που αναφέρω παραπάνω αν δεν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο ευθέως, τουλάχιστον το υπαινίσσονται.
Το πληρωμένο περιεχόμενο υπάρχει από την εποχή των χορηγών των καλλιτεχνών της αρχαίας Ελλάδας συνεπώς οι πιθανότητες να περιοριστεί σε μια εποχή που τα πάσης φύσεως ΜΜΕ βρίσκονται στην πιο ισχυρή θέση που είχαν από καταβολής τους είναι μάλλον ελάχιστες. Συνεπώς, τουλάχιστον για τη δική μου αντίληψη πραγμάτων, η ευθύνη για την αξιολόγηση του περιεχομένου πέφτει κατά κύριο λόγο στην πλευρά του καταναλωτή και αν ο τελευταίος ανήκει σε κάποια... ευπαθή ομάδα, στο οικογενειακό του περιβάλλον. Όλες οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν μαθαίνοντας ποιο περιεχόμενο αρχικά στα έντυπα και μετά στα πρώην “ηλεκτρονικά Μέσα” ήταν πληρωμένο και πιο όχι (και σημειωτέον, δεν ήταν πάντοτε εύκολο), το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τις επόμενες –η διαφορά είναι στο Μέσο, όχι στο μήνυμα.
Σχόλια