Λήχτε το

Επρεπε να είσαι από μια μεριά να τους έβλεπες πώς έκαναν. Είχαν λυσσάξει. Αν τους έβλεπες πάνω στην οργή τους θα νόμιζες πως κάτι σοβαρό είχαν πάθει.

Ακόμα ακούω τα λόγια τους. "Μα είναι ένα υποδεέστερο φορμά" έλεγαν για το mp3. "Είναι κλοπή...", "μα τα δικαιώματά μας..." έλεγαν για τα δίκτυα ανταλλαγής αρχείων τα οποία τεχνηέντως εμφάνιζαν ως πλατφόρμες αποκλειστικής διάθεσης "πειρατικού" (ή πειρατικού) περιεχομένου.

Η μουσική φάμπρικα, ναι, αυτή που επί δεκαετίες είχε το μονοπώλιο στο να μας λέει τι να ακούμε και τι όχι τώρα θρηνούσε, απειλούσε. Το Napster, το Audiogalaxy, το LimeWire και τόσα ακόμα απειλούσαν τον θρόνο τους. Μα κύριε διευθυντά των δίσκων, που θα'λεγε και ο Νίκος Παπάζογλου, είναι ευκαιρία. Δεν την βλέπεις;

Δεν την έβλεπε. Εβλεπαν μόνο νόμους και δικηγόρους και δικαστήρια. Πολλά δικαστήρια. Σελίδες επί σελίδες με την επίκληση άρθρων, διατάξεων, διεθνών συμβάσεων. Και μετά;

Μετά ήρθε το iPod. Μετά ήρθε το iTunes. Μετά ήρθε η πληρωμή με το κομμάτι. Μετά ήρθαν τα streaming. Deezer, Spotify, Pandora... Τι έγινε παίδες; Τώρα το mp3 δεν είναι υποδεέστερο φορμά πια; Είναι, αλλά ανάθεμα την ανάγκη.

Τα ίδια με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Πογκρόμ. Διώξεις. Διεθνείς συμβάσεις, κάποιες από αυτές το παραξήλωναν το θέμα (βλέπε ACTA) και κατέληξαν στον κάδο της ανακύκλωσης. Μονάδες ηλεκτρονικού εγκλήματος. Τουλάχιστον η κινηματογραφική φάμπρικα δεν προσπαθεί να μας πείσει πως τα ψηφιακά αρχεία συνιστούν "υποδεέστερο φορμά". 

Το κυνηγητό αυτό φτάνει στο τέλος του όχι επειδή το isohunt μάς άφησε χρόνους. Το streaming είναι εδώ, τα δίκτυα μεγαλώνουν και ο θεατής θα πάρει στο τέλος αυτό που απαιτεί: σωστό προϊόν σε σωστή τιμή στην άκρη του καλωδίου στο σπίτι του. Λεγεώνες νομικών, καταπέλτες διατάξεων, δεν θα καταφέρουν ποτέ να πετύχουν εκεί που απέτυχαν οι δισκογραφικές εταιρείες όσα... φάσκελα-σφραγίδες "η πειρατεία σκοτώνει..." και αν βγάλουν. Αν βγάζουν ακόμη...

Λήχτε το επιτέλους.