Για μια ακόμα φορά έπεσαν μπροστά μου εκτιμήσεις για την κατάσταση της αγοράς PC και για τις αντίστοιχες επιπτώσεις που θα υπάρξουν για την ευρύτερη αγορά της τεχνολογίας –πρόκειται για το γνωστό θέμα περί «θανάτου των PC» το οποίο εμφανίζεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι, πιθανώς λόγω της, επίσης γνωστής, ανυπαρξίας πιο σέξι ειδήσεων. Το ενδιαφέρον φέτος είναι ότι οι εκτιμήσεις είναι αισιόδοξα απαισιόδοξες: από τη μια οι Intel, Microsoft Seagate και Western Digital ανακοινώνουν ότι οι προσδοκίες τους για το τρέχον τρίμηνο θα είναι φέτος τα καλύτερα της τελευταίας δεκαετίας και από την άλλη, κάποιοι αναλυτές επισημαίνουν ότι το φαινόμενο μπορεί να είναι περιστασιακό καθώς η Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες αγορές, αναγκαίες για μια πραγματική ανάκαμψη δείχνουν σταθερή προτίμηση στις ταμπλέτες έναντι των φορητών υπολογιστών.
Τα τελικά νούμερα θα γίνουν γνωστά ως το τέλος του τρέχοντος μήνα. Ωστόσο, ζώντας τα τελευταία χρόνια σε μια χώρα στην οποία οι καταναλωτές έχουν και πρόσβαση σε ό,τι τελευταίο κυκλοφορεί και την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν, αρχίζω και διαμορφώνω μια άποψη κάπως «αιρετική» για κάποιον που ούτε έχει, ούτε ενδιαφέρεται να αποκτήσει ταμπλέτα και που ζει σχεδόν αγκαλιά με έναν φορητό επί σχεδόν δύο δεκαετίες: αν και τα PC δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν πλήρως, η σημερινή εικόνα της διείσδυσής τους (και η πιθανότατη επιδείνωσή της) μάλλον ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των περισσότερων ανθρώπων. Ή αλλιώς, ο λόγος που οι ταμπλέτες κερδίζουν έδαφος δεν είναι επειδή είναι καινούρια κοσκινάκια που αναζητούν κρέμασμα αλλά επειδή ο περισσότερος κόσμος δε χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτές.
Ήδη από την εποχή των Windows 3.11 οι άνθρωποι που ήθελαν τον υπολογιστή απλώς για να «παίζουν κάνα παιχνιδάκι» (όχι οι gamers), να «πειράζουν καμιά φωτογραφιούλα» (όχι οι φωτογράφοι ή οι designers), να «βλέπουν λίγο Internet» (όχι οι επαγγελματίες της αγοράς) ή «να στέλνουν κάνα μέιλ» (όχι κάποιοι όπως εγώ) αποτελούσαν την πλειονότητα των ανθρώπων που γνώριζα –οι υπόλοιποι όχι μόνο είχαν υπολογιστές αλλά ανανέωναν διαρκώς και τα μηχανήματα και το λογισμικό τους και δεν έκαναν σκόντο ούτε καν μέχρι τους φορητούς. Με δεδομένο ότι σήμερα και χάρη στις εξελίξεις του hardware (επεξεργαστών και μνημών) όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν με ένα μηχανάκι που χωράει σε μια τσάντα και που, κατά περίπτωση, κοστίζει λιγότερο, είναι απολύτως λογικό να στρέφονται σ’ αυτό όλοι εκείνοι για τους οποίους ακόμα και ένας μικρός φορητός ήταν ούτως ή άλλως overkill.
Όχι ότι δεν προβληματίζομαι με την εμπορική πτώση των PC: ο υπολογιστής στον οποίο γράφω το κείμενο αυτό μου κόστισε περί τα 600 ευρώ και φοβάμαι ότι αν τα πράγματα πάνε εκεί που δείχνουν ότι σίγουρα θα πάνε, ο επόμενος θα μου κοστίσει πιθανότατα πολύ περισσότερα. Όμως από τη στιγμή που τον θεωρώ αναγκαίο για να κάνω τη δουλειά μου, θα τα πληρώσω αγόγγυστα (ή σχεδόν αγόγγυστα) όπως κάνουν όλοι οι επαγγελματίες ή οι απαιτητικοί ερασιτέχνες. Και δε θα φταίει γι αυτό ούτε η Apple, ούτε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία την ακολούθησε στο παιχνίδι των ταμπλετών: αν οι συγκεκριμένες συσκευές δεν ικανοποιούσαν τις ανάγκες ενός ικανού πλήθους καταναλωτών, καμία σχεδιαστική ή μαρκετινίστικη εξυπνάδα δε θα αρκούσε για να τις κρατήσει στα ράφια των καταστημάτων.
Σχόλια