Μιλώντας για τηλεόραση

Μιλώντας για τηλεόραση

Γεννήθηκα σχεδόν ταυτόχρονα με την ελληνική τηλεόραση – για την ακρίβεια είναι έναν χρόνο μεγαλύτερή μου όμως κανείς δεν παίρνει έναν χρόνο τοις μετρητοίς, ειδικά μετά τα 35-40. Και μεγάλωσα δίπλα της, κυριολεκτικά και μεταφορικά: το πατρικό μου σπίτι είναι λιγότερο από 200 μέτρα από την Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, στην οποία όπως όλοι έμαθαν από τη “Λούφα και Παραλλαγή” του Νίκου Περάκη, γεννήθηκε η ελληνική τηλεόραση. Και στο σπίτι αυτό, υπήρχε τηλεόραση από τουλάχιστον από το 1969: η πρώτη μου μνήμη είναι να καθόμαστε στη βεράντα του σπιτιού με τους γονείς, τον παππού και τη γιαγιά μου και να βλέπουμε την πρώτη προσσελήνωση –φυσικά χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω τι βλέπαμε εκείνο το απόγευμα.

Η τηλεόραση της δεκαετίας του 1970 είχε πολύ λίγες παραγωγές –και σίγουρα πολύ λίγες που θα έκαναν εντύπωση σε ένα παιδί του δημοτικού και αργότερα του γυμνασίου. Αντίθετα, ο “Λόουν Ρέιντζερ”, η “Μπονάντσα”, ο “Μάνιξ”, το “Χαβάη 5-0” και οι “Ευτυχισμένες Μέρες” ταίριαζαν απόλυτα με τα κόμικς της Marvel που μου αγόραζε ο πατέρας μου από τα περίπτερα της Ομόνοιας όταν τελείωνε από τη δουλειά του. Και κάπως έτσι, συνεπικουρούσης και της τεράστιας βιντεοθήκης της μητέρας μου αποτελούμενης αποκλειστικά από ταινίες του κλασικού Χόλιγουντ, γραμμένες επίσης από την τηλεόραση σε ένα από τα πρώτα βίντεο που πουλήθηκαν σε ιδιώτες στην Ελλάδα, στρώθηκε ο δρόμος για το ροκ εν ρολ και για μια πολιτισμική ενηλικίωση που είχε πολύ λιγότερα κοινά με τον λεγόμενο “μέσο όρο” των συνομήλικων συμπατριωτών μου.

Τα πράγματα έγιναν χειρότερα (;) όταν ήρθε το Ίντερνετ: έχοντας πια τη δυνατότητα να επικοινωνώ απευθείας με ανθρώπους εκτός Ελλάδας (και έχοντας κοινές προσλαμβάνουσες χάρη ακριβώς – και- της τηλεόρασης), το ενδιαφέρον μου για τα ελληνικά τεκταινόμενα περιορίστηκε ακόμα περισσότερο. Όμως η τηλεόραση δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μέρος της ζωής μου: χάρη στο Ίντερνετ έμαθα πολύ περισσότερα για τα προγράμματα που είχαν σημαδέψει τις πρώτες δεκαετίες της ζωής μου και, αργότερα, απέκτησα πρόσβαση στα προγράμματα που παίζονταν κάθε δεδομένη στιγμή στα αμερικανικά κανάλια. Και στη δυνατότητα να τα αγοράσω σε DVD ώστε να τα βλέπω όποτε θέλω. Παραδόξως, και παρότι οι πρώτοι Ιντερνετάδες οραματίζονταν μια εποχή που η τηλεόραση θα έχει ξεπεραστεί από το Δίκτυο, στην πραγματικότητα το δεύτερο μάλλον ωφέλησε την πρώτη περισσότερο από ό,τι την έβλαψε.

Από όσο μπορώ να καταλάβω –και ομολογουμένως η εμπειρία μου την τελευταία δεκαετία (σχεδόν) προέρχεται από μια κοινωνία πολύ διαφορετική από την ελληνική, έστω και την ελληνική όπως την έζησα εγώ, οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την τηλεόραση σαν κάτι διαφορετικό από τον υπολογιστή ή το κινητό τους –τα πάσης φύσεως Netflix μπορούν να έχουν αυτό το αποτέλεσμα. Στη συνείδηση των ανθρώπων υπάρχει μια διαρκής ροή πληροφοριών που περνάει από τη μια συσκευή στην άλλη με τρόπο σχεδόν αόρατο: περισσότερο από ό,τι ποτέ, σερφάρουμε (μια λέξη που ανέκαθεν σιχαινόμουν να χρησιμοποιώ σε σχέση με το Ίντερνετ) πάνω σε ένα κύμα δεδομένων –λέξεων, εικόνων, ήχων, ιδεών- που προέρχονται από εκατομμύρια διαφορετικές πηγές. Και παρότι κάποιος βγάζει λεφτά από τα διάφορα ρεύματα που αποτελούν αυτό το κύμα, η δική μας ωφέλεια είναι απείρως μεγαλύτερη – αρκεί να τη συνειδητοποιήσουμε.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home