Ένας ακόμα Σεπτέμβριος, ένα ακόμα iPhone, ένα ακόμα κείμενο που ξεκινάει με τη φράση “Ένας ακόμα Σεπτέμβριος, ένα ακόμα iPhone”. Έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια η ζωή μου, όπως και η ζωή των περισσότερων που ασχολούνται με τον κόσμο της τεχνολογίας, έχει αρχίσει να ορίζεται σαν “το διάστημα μεταξύ εκδόσεων του iPhone”. Ή μεταξύ σόου της Apple για την επόμενη έκδοση του iPhone. Ή μεταξύ φημολογιών για την επόμενη έκδοση του iPhone. Ή μεταξύ διαρροών για για την επόμενη έκδοση του iPhone.
Η φετινή διαρροή ήταν ίσως η μεγαλύτερη από την άποψη ότι ενημέρωσε το πεινασμένο κοινό (και τους επαγγελματίες που το ταΐζουν) όχι μόνο για το πώς θα δείχνει το καινούριο τηλέφωνο του Κουπερτίνο αλλά και τι θα συμβαίνει στο εσωτερικό του, ήτοι το λογισμικό του. Σίγουρα όσοι διαβάζετε το κείμενο αυτό ξέρετε ήδη ποιες από τις διαρροές αυτές επαληθεύτηκαν –όσοι δεν προλάβατε, τα είπαμε κι εμείς εδώ εχθές. Προσωπικά πάντως, και σταθερά από τη θέση του αντί-fanboy (ειδικά τώρα με το Galaxy 7 στην, γκχ, γκχ, τσέπη; Ούτε συζήτηση!) αυτό που βρίσκω καταπληκτικό είναι η σχέση του καινούριου iPhone με το “Game of Thrones”.
Η οποία, για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, είναι ανύπαρκτη. Υπάρχει ωστόσο μια ομοιότητα και, ομολογουμένως, αισθάνθηκα άσχημα που χρειάστηκε να μου την επισημάνει ο Μ.Γ. Σίγκλερ στο “500ish Words”: όπως και η σειρά του HBO, το τηλέφωνο της Apple (πρακτικά όλα της τα προϊόντα αλλά ειδικά το τηλέφωνο) απολαμβάνει αυτό το ακαριαίο και καθολικό είδος δημοτικότητας που μόνο ένα Ίντερνετ γεμάτο ανθρώπους με εμμονές μπορεί να χαρίσει. Μ’ άλλα λόγια, ακόμα και αν είσαι φανατικά κατά της Apple και των προϊόντων της, ακόμα και αν δεν έχεις αγοράσει και δεν προτίθεσαι να αγοράσεις κανένα και ποτέ, ακόμα και αν δεν έχεις το παραμικρό ενδιαφέρον για την πορεία της ή για τη διάστασή της ως οικονομικό και κοινωνικό φαινόμενο, είναι αδύνατο να μη βρεθείς με ένα newsfeed/timeline γεμάτο από αναφορές σχετικά με το καινούριο της επίτευγμα.
Έχω προσπαθήσει και άλλοτε να συλλάβω πώς μπορεί να είναι να εκτίθεται κανείς σε ένα τόσο απόλυτα ισοπεδωτικό ενδιαφέρον εκ μέρους –σχεδόν- των πάντων και έχω αποτύχει. Όχι μόνο γιατί εξ ορισμού δεν μπορούμε να συλλάβουμε παρά μόνο όσα έχουμε βιώσει αλλά επειδή ορισμένα πράγματα είναι ούτως ή άλλως υπεράνω των συνηθισμένων ανθρώπινων μέτρων. Θέλω να πω, εργάζεσαι σε μια εταιρεία που παράγει μια συσκευή επί μια δεκαετία και που, παρά τις βελτιώσεις που κάνεις στη συσκευή αυτή κάθε χρόνο, στην πραγματικότητα εξακολουθείς να συμβάλλεις στην παραγωγή της ίδιας συσκευής. Και κάθε φορά που βγαίνεις στη σκηνή για να δείξεις τις φετινές βελτιώσεις, εισπράττεις ένα παλιρροϊκό κύμα ενδιαφέροντος, αντίστοιχο –υποθέτω- με αυτό που εισπράττουν οι Ρόλινγκ Στόουνς κάθε φορά που βγαίνουν στη σκηνή. Αλλά μεγαλύτερο.
Δε στενοχωριέμαι που κάποιες από τις εταιρείες του χώρου μας έχουν φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο: έχοντας ακόμα μερικά κατάλοιπα από τα συμπλέγματα του γκικ (και του νερντ: έχουμε και τα δύο είδη) αντιμετωπίζω το φαινόμενο ίσως και με λίγη ικανοποίηση. Ταυτόχρονα όμως στενοχωριέμαι που, τουλάχιστον στην περίπτωση της Apple (και εδώ που τα λέμε, και στην περίπτωση του Game of Thrones, ειδικά της τελευταίας σεζόν), τόσος ενθουσιασμός έχει ως αποδέκτη τόσο λίγη φαντασία. Παραφράζοντας εκείνο το παλιό “Με κάνεις εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα;” (αλήθεια, το λέει ακόμα ο κόσμος αυτό;), αν ήμουν Τιμ Κουκ για μια μέρα, θέλω να πιστεύω ότι θα έβαζα στο επόμενο iPhone κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό. Όμως αυτό ελάχιστη σημασία έχει: όταν είσαι ροκ σταρ (ή καβαλάς δράκους) η πραγματικότητα καμπυλώνεται για να περάσεις.
Σχόλια