Δεν νομίζω ότι εξέπληξε κανέναν η είδηση ότι η Juicero, η εταιρεία που κατάφερε να πείσει τους επενδυτές της αγοράς τεχνολογίας ότι είχε κάτι σημαντικό να προσφέρει επειδή έφτιαχνε συσκευές που πίεζαν μια σακούλα και σέρβιραν χυμό, γράφει τον επίλογό της έχοντας πουλήσει ένα εκατομμύριο σακούλες και έχοντας διανύσει μια διαδρομή τριών ετών, πολλής δημοσιότητας (μέρος της οποίας και τα δικά μας σχετικά άρθρα) και 118 εκατομμυρίων δολαρίων.
Όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν, χρειάστηκε ένα Bloomberg για να φωνάξει ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός –έχει ενδιαφέρον ότι το συγκεκριμένο Μέσο, καίτοι παρακολουθεί από πολύ κοντά την αγορά δεν είναι ακριβώς “κλαδικό” αλλά εστιάζει την προσοχή του στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ δηλαδή που εξ ορισμού είναι (ή οφείλει να είναι) γειωμένο στην πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα ήταν το αδύνατο σημείο της Juicero εξ αρχής: το προϊόν της ήταν εμβληματικό μιας αγοράς που έχει εθιστεί τόσο πολύ στην αερολογία που είναι διατεθειμένη να παρακάμψει το οφθαλμοφανές. Ότι δηλαδή δε χρειάζεσαι μια συσκευή κόστους 700 δολαρίων για να ζουλήξεις μια σακούλα και να αφήσεις το περιεχόμενό της να τρέξει μέσα σε ένα ποτήρι. Παραφράζοντας τη συνήθη φράση των παρουσιάσεων των στάρταπ (και του “Silicon Valley”), ο κόσμος δε γίνεται έτσι καλύτερο μέρος.
Η εταιρεία μιλάει στο μπλογκ ποστ της περί της “αποστολής της Juicero” και περί “νέου κεφαλαίου” - πρόκειται για τις αναμενόμενες εταιρικές ανοησίες που συνοδεύουν σχεδόν κάθε εταιρική επικοινωνία και αποτελούν κομμάτι της ίδιας νοοτροπίας που έκανε τον ιδρυτή της Νταγκ Έβανς να θεωρήσει το 2013 ότι είχε όντως κάτι να πουλήσει. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι παρότι η Juicero κατάφερε ως τώρα να βρει επενδυτές, το μέλλον της διαγράφεται απολύτως σκοτεινό και αν τελικά καταφέρει να πουληθεί (όπως αναφέρει το ίδιο μπλογκ ποστ), το ποσό θα είναι ελάχιστο και σε καμία περίπτωση δε θα περιλαμβάνει αναβίωση του “ονείρου”.
Πολύ θα ήθελα η ιστορία της Juicero να λειτουργήσει σαν μάθημα και για τους επίδοξους μιμητές και για τους επενδυτές στους οποίους οι πρώτοι θα στραφούν για στήριξη. Παραδόξως, και σε πείσμα της συνηθισμένες αισιοδοξίας μου, δεν πιστεύω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα, πιστεύω ότι ανά δύο με τρία χρόνια, θα ακούμε και από μια παρόμοια ιστορία: η ανθρώπινη φαντασία δεν έχει όρια όμως το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την ανθρώπινη βλακεία –και ακόμα περισσότερο, για τον συνδυασμό τους.
Σχόλια