Στο “Ντέιλι Σταρ”, μια από τις μεταγενέστερες ιστορίες του θρυλικού Λούκυ Λουκ (ήτοι με Μορίς αλλά χωρίς Γκοσινί), ο πρωταγωνιστής Χόρας Γκρίλι (πραγματικό πρόσωπο, παρεμπιπτόντως, και ιδρυτή της “New York Tribune” η οποία εκδιδόταν για περισσότερα από 120 χρόνια) θυσιάζει στον βωμό της ενημέρωσης την αποτελεσματικότητα του σχεδίου του διάσημου καουμπόι για να αντιμετωπίσει τους παρανόμους. Με τη σειρά του, ο Λούκυ Λουκ, χρησιμοποιεί την εφημερίδα και τον δημοσιογράφο για να διαρρεύσει ψεύτικες πληροφορίες και να καταφέρει τελικά να συλλάβει τους κακούς και να φύγει, όπως πάντα, προς το ηλιοβασίλεμα.
Ακούγεται απλοϊκό όμως διαβάζοντας στο Reuters τις δηλώσεις του CEO της Salesforce, Μάρκ Μπένιοφ σχετικά με το γιατί η εταιρεία του αποφάσισε να μην προχωρήσει στην εξαγορά της Twitter, ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Και αυτό επειδή ο κ. Μπένιοφ αναφέρει ότι ο λόγος που η συμφωνία δεν προχώρησε ήταν επειδή διέρρευσε στα ΜΜΕ (και στα social media), οι επενδυτές του ενημερώθηκαν, είχαν αντιρρήσεις και, κατά τα φαινόμενα, προκειμένου να μη διαταραχτούν οι εσωτερικές σχέσεις και οι ισορροπίες μεταξύ εταιρείας και μετόχων, προτίμησε να προσπεράσει το Μικρό Γαλάζιο Πουλί.
Δεν έχω τρόπο να το ερευνήσω αξιόπιστα, όμως δε θα μου φανεί παράξενο αν η πρώτη διαρροή για πιθανή εξαγορά της Twitter από την Salesforce κυκλοφόρησε στο ίδιο το Twitter –η ειρωνία του πράγματος δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ένα κάποιο χαμόγελο. Όμως το θέμα είναι γενικότερο καθώς για μια ακόμα φορά έχουμε να κάνουμε με το ερώτημα που προκύπτει όλο και πιο συχνά τελευταία: έχει το κοινό δικαίωμα να μαθαίνει τα πάντα; Και αν ναι, έχει το δικαίωμα να μαθαίνει τα πάντα οποιαδήποτε στιγμή; Σύμφωνοι, αμφότερες οι εταιρείες για τις οποίες συζητάμε είναι εισηγμένες συνεπώς οφείλουν να δίνουν λόγο στους μετόχους τους –όπως μια εκλεγμένη κυβέρνηση οφείλει να δίνει λόγο στον λαό της. Όμως τι γίνεται όταν μια εταιρεία (ή μια κυβέρνηση) πρέπει να κάνει ορισμένες στρατηγικές κινήσεις που, από τη φύση τους, πρέπει να παραμείνουν κρυφές;
Κανείς δεν μπορεί να πει από πού προήλθε η συγκεκριμένη διαρροή –και ίσως δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι περισσότεροι θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό ότι υπήρξε και χρησιμοποιήσαμε την πληροφορία για διάφορους λόγους, επαγγελματικούς ή προσωπικούς. Το γεγονός ότι η διαρροή τελικά ανέτρεψε τη συμφωνία και, άρα, ενδέχεται να επηρέασε καθοριστικά το μέλλον της Twitter (και ενδεχομένως και της Salesforce) μάλλον θα περάσει απαρατήρητο από τους περισσότερους όμως νομίζω ότι θα έπρεπε να μας προβληματίζει επειδή η δική μας επιθυμία για τέτοιες πληροφορίες κάνει κάποιους να τις διαρρέουν (κατάσκοποι υπήρχαν πάντοτε όμως μετέφεραν τις πληροφορίες τους μόνο στους εργοδότες τους –όχι στο ευρύ κοινό). Ή, αν θέλουμε να το πάμε πιο μακριά, τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή, η επιθυμία μας να ξέρουμε, μπορεί να οδηγήσει στο κλείσιμο της Twitter.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως το “Let's go to Golgotha!” του Γκάρι Κίλγουορθ να είναι πιο ταιριαστή αναφορά από το “Ντέιλι Σταρ”...
Σχόλια