Αν το σκεφτεί κανείς καλά ήταν η μόνη λύση: όσο αυξάνονται φωνές όπως αυτές του Ίλον Μασκ ή του Στίβεν Χόκινγκ που κρούουν τον κώδωνα υπαρκτών ή ανύπαρκτων κινδύνων σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, η βιομηχανία τεχνολογίας οφείλει να επιδείξει ανάλογη ευαισθησία. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η “Σύμπραξη για την Τεχνητή Νοημοσύνη (για την Ωφέλεια των Ανθρώπων και της Κοινωνίας)” –όχι ακριβώς η πλέον ευφάνταστη ονομασία όμως υποθέτω ότι το ζητούμενο για τους προς το παρόν εμπλεκόμενους είναι η σαφήνεια ως προς το αντικείμενο της οργάνωσης.
Βεβαίως μια ματιά στο σάιτ δείχνει ότι η “σαφήνεια” αφενός είναι αμφίβολη και αφετέρου δε σημαίνει απαραίτητα και εγγυημένη αποτελεσματικότητα. Μπορεί τα ιδρυτικά μέλη της “Σύμπραξης” να είναι από τα μεγαλύτερα της τεχνολογικής πιάτσας (Amazon, Facebook, Google, IBM και Microsoft) όμως αφενός απουσιάζουν μερικά εξίσου μεγάλα (Apple, Twitter, Intel και Baidu είναι τα πρώτα που επισημαίνει το “Techcrunch” αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλα) και αφετέρου, οι τρεις βασικοί στόχοι (υποστήριξη των καλύτερων πρακτικών, προώθηση της κατανόησης και δημιουργία μιας ανοιχτής πλατφόρμας για συζήτηση και εμπλοκή) είναι αρκετά γενικοί ώστε να μπορούν να καλύψουν ένα ευρύτατο πεδίο δραστηριοτήτων αλλά αρκετά ειδικοί ώστε να μην μπορούν να καλύψουν αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι: τον έλεγχο μιας ή περισσότερων εταιρειών από τις άλλες.
Και βεβαίως η κατάσταση δε θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Όλοι γνωρίζουμε πόσο ανταγωνιστικές είναι οι εταιρείες αυτές πράγμα που σημαίνει ότι καμία δε θα δεχόταν ούτε να παρουσιάσει την πρόοδό της στις άλλες, ούτε να δεχτεί οποιονδήποτε περιορισμό από αυτές. Κινήσεις όπως αυτή της “Σύμπραξης” είναι σχεδόν νομοτελειακά καταδικασμένες να λειτουργήσουν πολύ περισσότερο σαν ένα κοινό γραφείο Τύπου που θα κάνει spin και damage control κάθε φορά που κάποιος επικριτής της τεχνητής νοημοσύνης θα επιδίδεται σε φιλιππικούς εναντίον της παρά σαν ένας μηχανισμός ρύθμισης ειδικά όταν το αντικείμενο είναι κάτι τόσο πολυδιάστατο όσο η τεχνητή νοημοσύνη.
Το ερώτημα για πολλοστή φορά είναι αν χρειάζεται οι εταιρείες της αγοράς να κάνουν κάτι περισσότερο σε σχέση με την τεχνητή νοημοσύνη. Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ακόμα κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο: οι όποιες εξελίξεις στο συγκεκριμένο μέτωπο είναι αρκετά περιορισμένες ώστε να κάνουν τις δυστοπικές ιδέες της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας πολύ, πολύ μακρινές. Όπως έχω πει κι άλλοτε, όσο το Google Translate δε θα μπορεί να μεταφράσει απλούς ιδιωματισμούς, δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για το μέλλον.
Σχόλια