Καθώς η Yahoo έχει μπει σε μια φάση που οι περισσότεροι θεωρούν ότι θα είναι και η τελευταία της –με τα σχέδια της Μαρίσα Μάγερ την τελευταία τετραετία να μην έχουν φέρει τους καρπούς που τόσο η ίδια όσο και οι επενδυτές θα ήθελαν- ορισμένοι έχουν ήδη αρχίσει τους απολογισμούς. Και παρότι θεωρώ ότι είναι νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο (επιπλέον, για λόγους έντασης του δράματος θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε πότε η εταιρεία θα εκπνεύσει πραγματικά), βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον ένα πρόσφατο άρθρο του “Gizmodo” το οποίο είχε τον τίτλο “Τι απέγιναν οι 53 εξαγορές του Yahoo της Μαρίσα Μάγερ;”
Αν και το άρθρο δεν είναι ιδιαίτερα αναλυτικό, προφανώς γιατί τι πραγματικά απέγινε με όλες τις εταιρείες αυτές, το ξέρουν μόνο οι πολύ υψηλά ιστάμενοι του Σάνιβεϊλ, ακόμα και με τα στοιχεία που περιέχει μπορεί κανείς να αποκομίσει μια εικόνα. Στις 41 περιπτώσεις από τις εταιρείες αυτές, το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν και να απορροφηθούν απολύτως από τη Yahoo επειδή η εταιρεία τις εξαγόρασε ακριβώς γι αυτό το λόγο: προκειμένου να δρομολογήσει τους ταλαντούχους επικεφαλής τους σε τομείς της που έπασχαν. Άλλες πέντε από τις εταιρείες αυτές δεν έκλεισαν αλλά σε τέσσερις από αυτές έγινε rebranding με αποτέλεσμα πλέον να θεωρούνται τμήματα της Yahoo, άλλες δύο (Tumblr και Polyvore υπάρχουν ακόμα ως έχουν) ενώ αγνοείται εντελώς η τύχη των τελευταίων πέντε.
Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος στον οποίο τα παραπάνω μοιάζουν με plot line του “Silicon Valley” (αν και θα παραδεχτώ ότι είμαι κάπως προκατειλημμένος λόγω binge-watching του τελευταίου κύκλου): μια ροκ-σταρ CEO έρχεται για να σώσει μια εταιρεία που πηγαίνει κατά διαόλου, η CEO ξοδεύει κάτι ανάμεσα σε δυόμισι και τρία δισεκατομμύρια δολάρια για να εξαγοράσει 53 εταιρείες μέσα σε λιγότερα από τέσσερα χρόνια, τις κλείνει σχεδόν όλες και η εταιρείας της εξακολουθεί να πηγαίνει κατά διαόλου. Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο (αλλά και με άλλα), το περιβόητο core business της Yahoo αξίζει σήμερα περίπου 5 δις –η κ. Μάγερ ξόδεψε, στην καλύτερη περίπτωση, τα μισά από αυτά για να εξαγοράσει ανθρώπους που, θεωρητικά, θα έπρεπε στην καλύτερη περίπτωση να έχουν συμβάλλει στην αποφυγή της πώλησης του core business αυτού και στη χειρότερη, να το έχουν κάνει να αξίζει περισσότερο.
Αυτό που αναρωτιέμαι μετά από όλα αυτά είναι το εξής: επί πολλά χρόνια, η Yahoo ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα “garage success story” (άσχετα αν στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε σε γκαράζ αλλά σε φοιτητική εστία) του Internet. Πόσες άραγε εταιρείες από τις 53 θα εξελίσσονταν σε παρόμοια success stories αν δεν είχε μεσολαβήσει η βαθιά τσέπη της Μαρίσα Μάγερ και το σχέδιό της για επαναφορά του θρυλικού brand; Και ακόμα, όταν τελικά η Yahoo πουληθεί και τα υπάρχοντά της διαμοιρασθούν δεξιά και αριστερά, θα μπορέσουν κάποιες από αυτές να ξαναδοκιμάσουν; Ή θα εξελιχθούν όλες σε ιστορίες για τις οποίες θα διαβάσουμε μετά από μερικές δεκαετίες σε κάποιες αυτοβιογραφίες του τύπου “Πώς έσπασα τα μούτρα μου στη Σίλικον Βάλεϊ”;
Σχόλια