Δε θυμάμαι αν το έχω πει και άλλοτε όμως με κίνδυνο να ακουστώ βλάσφημος, ποτέ δε συμπάθησα το Twitter: όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που βγάζουν το ψωμί τους γράφοντας βρίσκω τον περιορισμό των 140 χαρακτήρων εξαιρετικά... περιοριστικό και ευεπίφορο σε μια από τις χειρότερες ασθένειες του σύγχρονου πολιτισμού, τον υποβιβασμό σημαντικών θεμάτων σε σλόγκαν –αυτό που ο συγγραφέας Τζέφρι Σόιερ περιγράφει πολύ καλά στο βιβλίο του “The Sound Bite Society”, μια κοινωνία δηλαδή που αντιλαμβάνεται ως “πληροφόρηση” και ως “ενημέρωση” τις αποσπασματικές φράσεις που οι παραγωγοί των δελτίων ειδήσεων επιλέγουν για να ντύσουν τις εκπομπές τους.
Από την άλλη, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι από την πλευρά του αναγνώστη, δεν έχω εκτιμήσει την αμεσότητα του Twitter ειδικά όταν πρόκειται για ζητήματα επικαιρότητας. Αν φροντίσει κανείς να στήσει το timeline του κατάλληλα, εξισορροπώντας μεταξύ επιλεγμένων ιδιωτών και φορέων, μπορεί να έχει στα χέρια του ένα newsfeed με την πιο δημοσιογραφική έννοια του όρου ακόμα και αν δεν είναι δημοσιογράφος. Και παρότι αυτό μάλλον δεν ήταν ακριβώς το πρωταρχικό μέλημα των κ.κ. Ντόρσεϊ, Γκλας, Στόουν και Ουΐλιαμς, είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος χρησιμοποιεί το Twitter με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.
Όμως η αγορά είναι αμείλικτη, ειδικά όταν μιλάμε για εταιρείες εισηγμένες στο μεγαλύτερο χρηματιστήριο του κόσμου. Παρά τις άοκνες προσπάθειες των εταιρειών τεχνολογίας και των επενδυτικών εταιρειών που τις στηρίζουν να πείσουν τους πάντες για το καταπληκτικό τους μέλλον, η αλήθεια παραμένει: αν μια εταιρεία δεν “τα φέρνει”, αργά ή γρήγορα θα πάψει και να “τα παίρνει”. Και στον κόσμο των social media, το “τα φέρνει” σημαίνει –πρακτικά και σχεδόν αποκλειστικά- διαφήμιση, είτε επίσημη, είτε ανεπίσημη – μάλλον δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι το μοντέλο της συνδρομής δε θα λειτουργούσε στα social media και ειδικά σε ένα που έχει καθιερώσει ένα πιο “αντί-συστημικό” προφίλ όπως το Twitter.
Μ' άλλα λόγια, θεωρώ ότι όταν ο θόρυβος από το #RIPTwitter για το οποίο γράφαμε εχτές θα κοπάσει, η εταιρεία πίσω από το Μικρό Γαλάζιο Πουλί θα εισάγει πολύ προσεκτικά και με μπόλικο PR spin το αλγοριθμικό feed –καίτοι φανατικά κατά των θεωριών συνωμοσίας, δεν θα θεωρούσα υπερβολικό ότι η ίδια η Twitter διέρρευσε στο “BuzzFeed” την πληροφορία που οδήγησε στο άρθρο που πυροδότησε την αντίδραση. Ακριβώς για να πάρει μια πρώτη ιδέα ποια θα ήταν η αντίδραση αυτή.
Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να μην παραπονιέται για τον φαινομενικά (;) τυχαίο τρόπο που εμφανίζονται τα post στο timeline του Facebook. Παρόλα αυτά, η εταιρεία έχει καταφέρει να κατακτήσει την πρώτη θέση στην αγορά των social media, πείθοντας τόσο το κοινό όσο και την αγορά ότι μπορεί η αξία της να ανταποκρίνεται και σε κάτι πραγματικό. Αν αυτό προσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν και τα άλλα παρόμοια Μέσα είναι κάτι που θα φανεί όμως τουλάχιστον προς το παρόν δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο μοντέλο. Ήτοι, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε το Twitter που ξέραμε. Και, ίσως, να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για κάτι που σχεδιάζεται σε κάποιον πανεπιστημιακό κοιτώνα και που σε πέντε χρόνια θα πάρει τη θέση του.
Σχόλια