"Η Κοιλάδα του Πυριτίου ξέμεινε από ιδέες, επίσημα". Λοιπόν, είχα καιρό να διαβάσω έναν τόσο δηλητηριώδη τίτλο σε αμερικανικό μέσο, το σφάλμα ίσως να είναι δικό μου που δεν διαβάζω τα σωστά πράγματα τη σωστή ώρα.
Το άρθρο φιλοξενήθηκε προ ημερών στο Slate και φαίνεται πως ο συντάκτης του, ο Will Oremus, είχε προνοήσει και είχε αρκετά αποθέματα δηλητηρίου για να το χρησιμοποιήσει και στα υπόλοιπα μέρη του κειμένου. Με το δίκιο του εξανέστη γράφοντας για το start-up που επέλεξε το Techcrunch να βραβεύσει στον ετήσιο διαγωνισμό του γνωστό και ως "Techrunch Disrupt".
(παρένθεση: νομίζω πως η χρήση της λέξης Disrupt και παραγώγων της πρέπει πλέον να συνοδεύεται από χρηματικό πρόστιμο ή υποχρέωση κοινωνικής εργασίας. κλείνει η παρένθεση)
Η υπηρεσία που βραβεύτηκε και που θα έκανε "τον Bill Hewlett και τον David Packard να γυρίζουν στους τάφους τους" όπως έγραψε και ο Oremus ονομάζεται Alfred και είναι μια εφαρμογή για θελήματα. Κάτσε να στο κάνω λιανά. Οι έχοντες και κατέχοντες θα μπορούν να διαλέγουν κάποιον ή κάποια μέσα από την υπηρεσία προκειμένου να κάνουν αντί για τους ίδιους τις βαρετές καθημερινές και ενδεχομένως ανθυγιεινές εργασίες της καθημερινότητάς τους, τις "βαναυστικές τέχνες" που θα έλεγε και κανένας αρχαίος Αθηναίος αν περνούσε από εδώ.
Με 99 δολάρια τον μήνα μπορείς να έχεις τον προσωπικό σου υπηρέτη και -τι καλά- δεν χρειάζεται να ξέρεις καν το όνομά του "πράγμα που είναι καλό, διότι μπορεί να δυσκολευτείς να θυμάσαι ένα πραγματικό όνομα και το κάνει δυσανάλογα ανθρώπινο, σαν να πηγαίνεις σε ένα χλιδάτο εστιατόριο και να σου σερβίρουν ψάρι με το κεφάλι του" που γράφει και ο Oremus.
Ο οποίος φίλε αναγνώστη καταλήγει στο συμπέρασμα πως νισάφι πια και αυτό είναι το ελάχιστο που μπορείς να διαβάσεις στο ποταμάκι των σχολίων που δημοσιεύτηκαν στη σελίδα του Slate στο Facebook.
Δεν ξέρω αν στην Κοιλάδα του Πυριτίου έχουν όντως στερέψει από ιδέες ή αν έχουν τόσα λεφτά για πέταμα που ρίχνουν όπου να'ναι, σαν να είναι πιπέρι για τα λάχανα. Οτι βρισκόμαστε σε μια φούσκα που την διογκώνουν διαρκώς προσδοκίες και εκτιμήσεις, εταιρείες επενδύσεων και διάφοροι φιλόδοξοι (ενίοτε και μωροφιλόδοξοι) είναι γεγονός. Το να γνωρίζεις πως βρίσκεσαι στη φούσκα ή ζεις από αυτή δεν είναι κακό, αν θυμάσαι πού ήσουν και έχεις πάρει και ένα δυο μαθήματα από την Ιστορία, όπως μου έλεγε και ένας σοφός γέροντας πριν από 2-3 μέρες.
Το να νομίζεις όμως πως όλοι και όλα μπορούν να (κρατήσου) σταρταποποιηθούν είναι κάτι που σε φέρνει πολύ κοντά στην ύβρι. Την αρχαιοελληνική. Οτι -ειδικά στις ΗΠΑ- το μέτρο έχει χαθεί είναι σαφές. Οτι όταν σκάσει η φούσκα (που θα σκάσει) θα πάρει η μπάλα δίκαιους και αδίκους είναι επίσης σαφές. Μέχρι τότε θα διαβάζουμε για υπηρεσίες όπως ο Alfred και είτε θα σκάει το χειλάκι μας ή θα ανεβαίνει η πίεσή μας.
Photo credit: flickr / Stuart Webster
Σχόλια