Στο ‘hype’ λέγεται ότι η εκκίνηση μιας εταιρίας είναι εύκολη υπόθεση, και δεν εννοώ το νομικό και τυπικό μέρος. Σε δύο εταιρίες που έφτιαξα και σε άλλες τόσες που εργάστηκα, αυτή την ‘ευκολία’ δεν την είδα ποτέ, τουλάχιστον όπως την ακούω από τη “Νέα επιχειρηματικότητα”, τις ΙΚΕ και τα υπόγεια. Δυσκολεύτηκα όπως πολλοί άλλοι, αλλά έμαθα πράγματα που με έκαναν σε άλλα να μετανιώσω και σε άλλα να ωριμάσω. Στη δική μου λίστα κανόνων τίποτε δεν είναι εύκολο και τίποτε δεν είναι εγγυημένο. Το σημερινό Ideacast είναι εμπνευσμένο απο τον αδελφικό μου φίλο Η. που ακόμη και σήμερα, μετά από 20 χρόνια, ακούραστα συνεχίζει να δημιουργεί παράπλευρες εταιρικές υπηρεσίες και να προσπαθεί να επεκτείνει την ήδη πολύ μεγάλη εταιρία του. Οι κανόνες αυτοί νομίζω ότι αφορούν κάθε είδος αγοράς και segment που κάποιος θα επιχειρήσει.
Πρέπει να σου αρέσει τρελά αυτό που ξεκινάς. Αλλιώς θα κουραστείς πολύ γρήγορα. Για να γίνει αυτό, το business που επιλέγεις πρέπει να έχει την ποκιλία της ανθρώπινης επαφής, του κατάλληλου mindset εξυπηρέτησης, την εξειδίκευση που ορίζει το εμπορικό σου policy και τη διαρκή αγάπη, ότι προσφέρεις κάτι που δεν υπάρχει.
Δεν φτιάχνεται καλή εταιρία με τη μονομανία να την πουλήσεις, όταν μεγαλώσεις την αξία της. Γιατί ξεχνάς πολλά βήματα για να κάνεις κάτι μοναδικό. Στον τουρισμό, τη ναυτιλία, τη τεχνολογία οι εξαγορες είναι συνεχείς και θα ενταθούν φυσικά, αλλά είναι παραπλανητικός οδηγός να ξεκινήσεις με τέτοια στόχευση
Οπως και στη βασική ομάδα, και για εργαζόμενους πρέπει να προσλαμβάνεις φιλότιμους, εργατικούς και συνεργατικούς ανθρώπους, που θα δουν το “μαγαζί” σαν δικό τους! Θέλεις τους καλύτερους. Οτιδήποτε άλλο, δεν λειτουργεί, δεν δημιουργεί κουλτούρα, δεν φέρνει συνεχή δράση με αποτέλεσμα...είναι σαν να σέρνεις εσύ ένα κάρο... και ως γνωστό οι συνειδήσεις δεν αγοράζονται με λεφτά / ένα καλό μισθό.
Οι πωλήσεις και το κέρδος είναι τα πιο ενοχοποιημένα και υποτιμημένα task. Θεωρούνται ότι ανήκουν στον οικονομικό διευθυντή ή στους πωλητές και ακόμη και σήμερα φαίνονται σαν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για τους “αγοραφοβικούς” εργαζόμενους ...έλα όμως που όλη μας τη ζωή κάτι πουλάμε, από άποψη έως ιδέα και από προϊόν έως συνεργασίες...και θα πουλάμε όλο και περισσότερο για να ζήσουμε...
Η οργάνωση είναι σπαστικό πράγμα, αλλά αναγκαίο ως το μόνο αντίδοτο στο “χύμα”. Η απουσία οργάνωσης είναι συνταγή καταστροφής γιατί το opportunity cost όσων δεν πετυχαίνεις, δεν ξανάρχεται πίσω. Ολοι λένε ότι από ένα starbucks δουλεύεις. Συμφωνώ, αλλά ακόμη και εκεί η προσωπική οργάνωση είναι ζητούμενο και σπάνιο skill
Είναι πάντα μεγάλο δίλημμα η flat ιεραρχία ή η δημιουργία μεγαλύτερων ομάδων. Εκτός από την ανάγκη να κάνει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί ο ένας εργαζόμενος (θέμα κόστους στη συγκυρία), με τη flat προσέγγιση ίσως χάνεις από οργάνωση και κουλτούρα (δεν είναι έννοια αφηρημένη). Από την άλλη η flat ιεραρχία πρέπει να έχει τους πιο ικανούς, αλλιώς θα γίνει ‘παρεάκι’ και δεν θα αποδώσει. Οσο μεγαλώνεις απαιτούνται μεγαλύτερες ομάδες, που ίσως δυσκολεύουν τη διαχείριση που κάνεις στην εταιρία και απαιτούν skills….
Η εταιρία δένεται όταν προσφέρει welfare και σωστή αντιμετώπιση των ομάδων της. Ετήσιες εκδηλώσεις, μηνιαίες συναντήσεις, αξιολογήσεις ‘πως πήγαμε’ (τι κάναμε λάθος), ανοιχτό feedback, έξοδοι κοινωνικοί δένουν την “οικογένεια” και μαζί συζητήσεις για το μέλλον και ανακάλυψη ιδεών, που αναλαμβάνει να υλοποιήσει υπεύθυνα εκείνος που τις είπε, να τις υλοποιήσει και να ωριμάσει ...αυτός και η εταιρία.
Μην παρακάνετε PR για την εταιρία, η υπερέκθεση κοστίζει, απορροφά χρόνο δημιουργίας και δημιουργεί καχυποψίες. Το καλύτερο, πάντα πιο αξιόπιστο, κανάλι επικοινωνίας είναι τι λένε για εσένα οι πελάτες, οι συνεργάτες και οι εργαζόμενοι. Αν είναι όλοι πρεσβευτές μιας ωραίας εμπειρίας, τότε η φήμη και πελατεία θα αυξάνεται. Αφήστε που είναι καλύτερο να κάνεις λίγα πράγματα και στοχευμένα...
Αναγνωρίστε την επιτυχία, επιβραβεύστε την με πρακτικά κίνητρα και στους εργαζόμενους και στον πελάτη! Τα soft skills των ανθρώπων χτίζονται, όταν αναγνωρισμένοι και επιβραβευμένοι, ανανεώνουν το πάθος τους και τις φιλοδοξίες τους.
Τώρα να σας ρωτήσω, υπάρχει πιθανότητα αυτά να τα ακούσουν τα νέα παιδιά σε startup events, να συζητηθούν με παραδείγματα, αν η λεγόμενη κοινότητα δεν “δεθεί” με το μεγάλο κομμάτι της αγοράς, γα να κερδίσουν και οι δύο εμπειρίες και γνώση; Υπάρχει περίπτωση να τα μαθει ένας φοιτητής μαζί με τη θεωρία του βιβλίου; Σε πρόσφατο συνέδριο του Νοεμβρίου 2013 μιλούσαν για τη δημιουργία επιχειρηματικών σχημάτων και πρακτικά ζητήματα των νέων εταιριών οι εξής: ένας digital marketer, ένας εκδότης, μια υπεύθυνη τύπου εταιρίας, ένας Γενικός Γραμματέας Υπουργείου, ένας ψυχολόγος, ένας δεύτερος Γ. Γραμματέας, ένας εκπρόσωπος της WWF (!!), ένας τέως Γενικός Γραμματέας, τρείς καθηγητές πανεπιστημίου, ένας Πρόεδρος Ινστιτούτου, μία δημοσιογράφος. Μπορεί οι άνθρωποι να είπαν χρήσιμα πράγματα σχετικά με την επιχειρηματικότητα, αλλά μου λέτε κάτι: που είναι οι επιχειρηματίες σε τέτοια συνέδρια; Που είναι η έμπρακτη γνώση, τα παραδείγματα, οι αληθινές απαντήσεις σε αληθινά προβλήματα;
Κάτι δεν πάει καλά παιδιά! Κάτι συμβαίνει πάλι επιφανειακά ...και μυαλό δεν βάζουμε.
Stay tuned,
Τάσος
Σχόλια