Μόνο μέσα από τους φακούς του “προϊόντος”

Μόνο μέσα από τους φακούς του “προϊόντος”

Πρόσφατα διάβαζα ένα πολύ καλό άρθρο για τις επενδύσεις στη νέα επιχειρηματικότητα των ΗΠΑ (πολύ χρήσιμο, διαβάστε το) και κράτησα μια πολύ ωραία μεταφορά. Μοιάζει σαν το παιδικό παιχνίδι “μουσικές καρέκλες” που τα παιδιά τρέχουν γύρω-γύρω και κάποια στιγμή κάθονται οι λιγοι... από τις 2.000 νέες επιχειρήσεις που χρηματοδοτούνται το χρόνο (αν βγουν από incubators...πολύ σοβαρό κριτήριο βλέπετε εκεί), μόνο οι 200 κάνουν μετέπειτα deals… Ακόμη δεν ξεκίνησε, που λέει ο λόγος, η νέα επιχειρηματικότητα και αφενός αποκαλείται με τις κλισέ λέξεις “bubble”, “crunch” ως ένα χρηματο-οικονομικό θέμα, ως μια business finance αξιολόγηση. Αυτή είναι και η παγίδα, ιδιαίτερα των tech startups. Τους είπαν και τους έμαθαν ότι πρέπει να χρηματοδοτηθείς, να κάνεις scale, να κάνεις συνεργασίες και δίκτυο, να χτίζεις τη μάρκα, αλλά για να κάνεις ενα καλό exit. Αυτό δεν είναι επιχειρηματικότητα όμως, είναι αγώνας 400 με ξύλινα πόδια.... Ακυρώνει όλους τους κανόνες οργανωμένης δράσης και μακρόπνοης στόχευσης στο επιχειρείν.

Κανείς δεν αναρωτιέται για τέτοια θέματα και αυτό μου κάνει τεράστια εντύπωση. Μερικές φορές η λογική μου λέει “τι σε κόφτει, ας φάνε το κεφάλι τους και ας χάσουν χρόνια” αλλά άλλες φορές με πιάνει η λύπη γιατί όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που δεν έμαθε από το παρελθόν της και προχειρο-αντιγράφει το μέλλον. Δηλαδή γιατί η ελληνική πολυεθνική Upstream χρειάστηκε 10-13 χρόνια να πάρει το μέγεθος, την αξιοπιστία, τις συνεργασίες, και το πελατολόγιο που έχει; Πως εσύ φίλε από ένα startup event και με μια συνεργασία με την μικροτραπεζική θέλεις να πετύχεις ...αύριο;

Υπάρχουν δύο αγορές που έχεις να επιλέξεις φίλε (αν δεν την πατήσεις με το ψευδο-μάρκετινγκ που σου πασάρουν): η αγορά των “κονέ” μεταξύ των Venture capitals και των startups (εδώ θες μπάρμπα στην Κορώνη ...στην Εθνική Τράπεζα ...στα funds που είναι μιγάδες ιδιωτών και τραπεζών) και δεύτερη την αγορά μεταξύ startups και καταναλωτών / τελικών χρηστών. Οταν τα VC έχουν ενθουσιασμό, παρουσία σε όλα τα συνέδρια, financing permission (βλ. EE και διαρθρωτικά χρήματα που δόθηκαν στις τράπεζες για το “μύθο” της ανάπτυξης ...”να πέσει χρήμα στην αγορά”) και αναπαράγουν το ‘hype’, τότε μιλάμε για το φόβο μιας “φούσκας” (εδώ είμαστε εμείς σήμερα = παίρνουν χρήματα πολλά business cases νεοφυών επιχειρήσεων που δεν είναι καθόλου βιώσιμα). Οταν οι VC είναι επιλεκτικοί, τότε ακούς για ‘crash’. Σε αυτό το ‘hype’ όμως, όπως βλέπετε, δεν συζητείται καθόλου το προϊόν, δηλαδή για ποιό πράγμα θέλεις –και μπορούν– να σε πληρώσουν πελάτες, κοινότητες, διαφημιστές, τα app οικοσυστήματα, οι Google, Yahoo, κλπ. Δύσκολη σκέψη ε;

Ιστορικά, σε περιόδους ύφεσης, έγιναν οι περισσότερες θετικές αλλαγές και καινοτομίες στις αγορές, μιας και ο ανταγωνισμός ήταν είτε καθυστερημένος ή μικρός αλλά οι εν δυνάμει πελάτες ήταν πολλοί (μικροτσίπ, δίκτυα ενέργειας, χρηματο-οικονομικές υπηρεσίες, ναυτιλία, τουρισμός). Σε αυτές τις περιόδους είχαμε μεγάλα shift και μεγάλες ευκαιρίες για επιχειρηματίες (ήδη έχουμε δει cases που ανατρέπουν τα δίκτυα διανομής που ξέραμε – coursera, aribnb κλπ). Στο εξωτερικό, όπως έχω ξαναγράψει, υπάρχουν ήδη ‘ώριμοι’ επενδυτές (επενδυτικά funds πολυεθνικών, δίκτυα co-creation, συνεργατικά funds επιμελητηρίων-εταιριών, κρατικές ενισχύσεις, παγκόσμιες τράπεζες σε συνεργασία με κράτη κλπ). Σοβαροί άνθρωποι και συνεπείς θεσμοί που εργάζονται με πλάνο και για αυτό καταλαβαίνουν τη δυναμική των νέων επιχειρήσεων καλύτερα και είναι πιο συχνές οι βοήθειες που δίνουν. Τα πρώτα βήματα που γίνονται στη χώρα μας είναι λιγο “πολύ λάδι και καθόλου τηγανίτα”!

Οι καλοί επιχειρηματίες δεν ζουν με το άγχος του επενδυτή και του ‘exit’. Χτυπούν πόρτα-πόρτα, αναζητούν συνεργασίες, κάνουν καθημερινά pitch για την ιδέα τους, χτίζουν ομάδα με τα ίδια όνειρα, προτείνουν συνδιαχείριση και κοινή ανάπτυξη εταιρίας (ως μοντελο πιο σωστής επένδυσης για τα Ελληνικά δεδομένα) σε παλαιότερους επιχειρηματίες και εργάζονται νυχθημερον μόνο για το “προϊόν”. Τίποτε άλλο! Κοιτούν τον κόσμο και την ευκαιρία που σκέφτηκαν μέσα από τα μάτια του τελικού χρήστη και όχι σαν οικονομικοί διευθυντές. Σκέφτονται που μπορεί να τους πάει η ιδέα τους και τι όφελος θα δώσει στον τελικό χρήστη. Μιλούν με τους τελικούς χρήστες, μαθαίνουν, ψάχνουν στο εξωτερικό, και παρατηρούν παραπλήσια εγχειρήματα.

Πάρτε για παράδειγμα την αγορά των mobile apps. Την καθοδηγούσε για 4-5 χρόνια η επενδυτική κοινότητα, τα οικοσυστήματα και οι εταιρίες Google, Apple, Microsoft για να γεμίσουν τα app stores με πολλά καλούδια. Λίγες όμως από αυτές τις ιδέες, ενώ έπεσαν δισεκατομμύρια δολλάρια σε αυτές, μπορούν να γίνουν ‘venture-scale’ εταιρίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να φτιάχονται apps, το αντίθετο. Αλλά μπορεί να σημαίνει ότι το ‘push-pull’ μοντέλο στα έσοδά τους, ίσως να έχει ταβανώσει. Τι κάνεις εκεί; Θα μείνεις παγιδευμένος; Πως θα βοηθήσεις το enterprise market που βλέπεις ότι έχει ανάγκη από ψηφιακό μεταασχηματισμό; Οσο είναι εσωστρεφής η λεγόμενη “σκηνή startups” στη χώρα μας δεν θα γίνει αυτό! Οσο μιλαμε για την τεχνολογία ως αυτοσκοπό και όχι ως εργαλείο αλλαγής αγορών, θα μείνουμε πολύ πίσω... Ποιός θα εργαστεί για τη λιανική του internet commerce, το τηλεοπτικό περιεχόμενο σε εκπαιδευτικές και multiscreen πλατφόρμες, τα θεματικά (offline) πάρκα, τις υπηρεσίες πολιτη σε βιώσιμες πόλεις, τα software παραγωγικότητας μεγάλων επιχειρήσεων που έχουν στρατό από παραγγελίες, πωλητές, logistics centers;

Είναι σίγουρο ότι τα startup events δεν φτιάχνονται με τους φακούς του προϊόντος και του τελικού χρήστη, αλλά με στόχο την επώνυμη ζήτηση για τα ίδια... Θα μείνεις παγιδευμένος εκεί; Τι θα σου δώσει μια επανάληψη από τα ίδια σχεδόν κάθε εβδομάδα;

 

Stay tuned,

Τάσος

 

STARTUPS,ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΕΛΛΑΔΑ,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home