Καλησπέρα, ηλιόλουστη σαν ανοιξιάτικη μέρα αναγνώστρια και γοητευτικέ σαν πρίγκηπα της στρογγυλής τραπέζης αναγνώστη. Συνεπής στην ασυνέπεια μου να είμαι παρών σε μια καθορισμένη ημερομηνία, αποφάσισα να σπάσω συθέμελα τα δεσμά της κοινωνίας και να αγγίξω ένα θέμα, που ούτε η νοσηρή φαντασία του Lex Luthor δεν θα μπορούσε να φτάσει.
Για σήμερα λοιπόν, η συγχορδία λέξεων και εννοιών που θα σου παρουσιάσω θα ακουμπήσει την σχέση προσωπικών δεδομένων και social media, και εννοείται ότι δεν πρόκειται να μείνει τίποτα όρθιο. Θα ήμουν ασυνεπής με την αγάπη μου για την κακία και το κράξιμο!
Πάμε λοιπόν...
Σαν early adopter, το Facebook το έζησα και εγώ, σε όλα τα στάδια ζωής του, πολύ πριν το γνωρίσει και ασχοληθεί μαζί του, η μεγάλη μάζα. Το γνώρισα, το λάτρεψα, εθίστικα, πάλεψα άπειρα βράδια να το καταλάβω και να το κάνω να με καταλάβει, τσακώθηκα μαζί του, το αγάπησα, το μίσησα... και πλέον το βαρέθηκα... Νομίζω - και βάζοντας και μια δόση υπερβολής, γιατί πουλάει... ότι μπορώ να σου πω, πως το βαρέθηκα και θανάσιμα. :o)
Δεν μου προσφέρει τίποτα πλέον, εκτός από σπατάλη χρόνου. Τα comments των πιο κοντινών μου φίλων είναι τα tweets τους, τα comments των λίγο πιο μακρυνών μου φίλων τείνουν να γίνουν spam ή αναφορές ‘για το πως πέρασα στον Verdi (ή Βέρτη, πως τον λένε)’, συνοδεύομενα από 100+ προσκλήσεις την ημέρα για το Farmville, ενώ παίζουν και κάτι άσχετα σχόλια από άτομα που με πρόσθεσαν ή πρόσθεσα κατά την διάρκεια αυτού του κύκλου ζωής, τα οποία είναι ανεκδιήγητα. Ειδικά αυτά που περιλαμβάνουν κάτι βλακώδη κουιζάκι, όπως το πόσο τυχερός είμαι σήμερα, ή πόσο θα μεγαλώσουν τα νύχια μου, σε 13 μέρες (μιας και ο Παπαγγελής, ακούμπησε το αγαπημένο μου νούμερο!).
Παρόλα αυτά, το Facebook παραμένει ο Νούμερο 1 ρουφιάνος μου. Και μαζί με το Linkedin και το Twitter, έχω στα χέρια μου ένα πλήρης ψυχογράφημα του κάθε ανθρώπου, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί ο καθένας.
Άκου εδώ ένα ιστοριάκι για να καταλάβεις, που με οδήγησαν αυτά τα άτιμα τα Social Media.
Μαζί με 2 φίλους, παράλληλα με άλλες ασχολίες, έχουμε και μια μικρή εταιρεία development, απλά και μόνο για να μπορούμε να εξυπηρετούμε καλύτερα κάποιες ανάγκες. Κάποια στιγμή, ο φόρτος εργασίας μεγάλωσε και σκεφτήκαμε να αναζητήσουμε κανά γίγαντα development να βοηθήσει λίγο την κατάσταση.
Βγάλαμε λοιπόν, μια αγγελία στην Kariera , και μας ήρθαν καμιά 70άρα βιογραφικά. Όχι και λίγα, για να επιλέξεις 1-2 κορυφαίους χαρακτήρες για να συνεργαστείς.
Και εκεί μπήκαν αυτά τα παλιοεργαλεία. Για να δω πως είναι αυτός, τι σκέφτεται, που έχει δουλέψει και τι feedback έχει λάβει, τι σχέση έχει με αυτόν που του έχει δώσει το feedback, κτλ... που ενώ στην αρχή, δεν σας κρύβω, με συνάρπαζε, από κάποιο σημείο και μετά, μου φάνηκε ακραίο ρατσιστικό.
Είχα φτάσει να προκρίνω βιογραφικά από κοριτσάκια με κορυφαίες φωτογραφίες στο Facebook, ενώ απέκλεισα βιογραφικό, κορυφαίου προγραμματιστή... αλλά geek στην εμφάνιση!! Επέλεξα, σαν ενδιαφέρον βιογραφικό για περισσότερη εντρύφηση, κάποιον λεβέντη, γιατί είχε σαν χόμπυ τους Flight of the Conchords, παρόλο που ο άνθρωπος.. είχε τελειώσει οικονομικό της Παντείου και δεν είχε ιδέα από κώδικα!
Που θέλω να καταλήξω;
Δεν ξέρω... Αυτό που ξέρω όμως και είμαι απολύτως πεπεισμένος γι’αυτό, είναι ό,τι μέσα στον χαβαλέ μας και στην πλάκα μας, να πούμε λίγα από εδώ και να δείξουμε λίγα από εκεί, δημιουργούμε εν αγνοία μας, μια λειψή, αλλά δυστυχώς κακή απεικόνιση της προσωπογραφίας μας.
Μήπως, έφτασε η ώρα
να θέσω το plan B σε δράση; Να ενημερώσω τους
καλούς φίλους, ότι θα μπω σε silent mode για
λίγο, να εξαφανίσω όλα τα δημόσια profiles
μου και να ξαναεμφανιστώ σαν ένας νέος
virtual χαρακτήρας; (πιο όμορφος και πιο
επιτυχημένος αυτήν την φορά;;) :op
Υ.γ.1 Σε ενημερώνω ότι η εκδοτική ομάδα του Deasy, δεν με κάλεσε σε συνεύρεση που έκανε, με την δικαιολογία ότι θα φάω όλα τα φαγητά, και θα στραβώσω όλες τις κοπέλες με την γοητεία μου. Αυτά για να ξέρεις! :op
Υ.γ2: Τον τελευταίο καιρό, έχω δώσει επικές μάχες για να κρατήσω ψηλά το usability και το design των website. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αίμα έχει χυθεί. Κάποια στιγμή, θα σου αποκαλύψω όλες τις λεπτομέρειες. Τώρα απλά σε αφήνω με το τυράκι, για να σου κρατάω την προσοχή.
Υ.γ3: Συγνώμη, που θα σας το πώ (και το κάνω γιατί σας αγαπάω), αλλά όσο χιούμορ και αν βγάζει το site, οι ποδοσφαιρόφιλοι θα βλέπουν πάντα αυτούς που ασχολούνται με το Μπαλέτο… σαν μπαλαρίνες!
Υ.γ.4: Φιλική συμβουλή προς άντρες tweeters. Μην προσπαθήσετε ποτέ, και το τονίζω ΠΟΤΕ, να σχολιάσετε γυναικεία twitterοκουβέντα που το θέμα της είναι τα παπούτσια, οι τσάντες, τα Jimmy Choo και τα Manolo Blanhik, και εννοείται τα Hermes! Trust me! Έτρωγα τα twittoχαστούκια το ένα μετά το άλλο. Ούτε ο Βέγγος δεν έφαγε τόσα πολλά.
Y.γ.5: Ο τίτλος (Νetspionage) είναι δανεισμένος, από ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Αν, κάποια στιγμή, περισσέψει λίγος χρόνος στην ζωή σας, δώστε του μια ευκαιρία.
Σχόλια