Ζωντανές εικόνες χωρίς μηχανήματα

Από την ώρα που κάθησα να γράψω αυτό το κείμενο, τριγυρίζει στο μυαλό μου η θάλασσα..

Ζωντανές εικόνες χωρίς μηχανήματα

Μαζί της πάνε κι έρχονται ξύλινα πλοία, φουρτούνες, μαυρόασπρες εικόνες άλλης εποχής και κάποια λίγα, σκόρπια χρώματα να τονίζουν φευγάτες λεπτομέρειες.

Κάποιες κιτρινίλες εδώ κι εκεί, λίγα πράσινα φύλλα, τόνοι του μπλε ανακατεμένοι με γκρι στον ουρανό και που και που, λίγες σταγόνες κόκκινο, βαθύ, σαν αίμα. Πίσω στο βάθος, ακούω ρυθμικά τύμπανα, βαριές φωνές, γέλια και ένα τραγούδι:

Δεκαπέντε άνθρωποι πάνω σ' ένα φέρετρο, γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι...

Λέτε να έχω σαλτάρει;

Ποιος ξέρει; Εγώ ο ίδιος είναι δύσκολο να το ξέρω και σε ψυχίατρο δεν προλαβαίνω να πάω, οπότε ας χαλαρώσουμε και θα δείξει ο χρόνος.

Φαίνεται πως κάθε τι που ακούμε, βλέπουμε, αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, μαθαίνουμε στη ζωή μας, τακτοποιείται ή απλά στοιβάζεται κάπου στο μυαλό μας, μαζί με άλλα σχετικά και παρόμοια (σύμφωνα βέβαια με το τι θεωρεί το μυαλό μας σχετικό, που μπορεί να είναι και τελείως άσχετο). Όπως και να είναι, τα πάντα μένουν εκεί, άλλοτε ξεκάθαρα σαν συγκεκριμένη μνήμη, κι άλλοτε θολά, κρυμμένα, σε λανθάνουσα κατάσταση. Ειδικά όταν είμαστε μικρά παιδιά και το μυαλό μας είναι ακόμα άγραφο, κάποιες από αυτές τις θολές μνήμες σκαλίζουν χώρους και μονοπάτια που επηρεάζουν το πως αντιλαμβανόμαστε οτιδήποτε έρθει μετά από αυτές.

Κάπως έτσι, μόλις άρχισα να σκέφτομαι για το δέκατο πέμπτο άρθρο, ήρθε φυσικά και αβίαστα η εικόνα του δεκαπενταετή πλοίαρχου του “Πίλγκριμ” και πίσω του μια καταιγίδα από εικόνες της παιδικής ηλικίας, γεμάτες θάλασσα, περιπέτειες, ανησυχίες, λαχτάρες, φόβους κι ύστερα πιο πολλές, πιο συγκεκριμένες αισθήσεις, τραγούδια, φωνές, μυρωδιές...

Το αστείο είναι ότι δεν έχω διαβάσει τον “Δεκαπενταετή Πλοίαρχο”. Είναι ένα από τα λίγα βιβλία του Ιούλιου Βερν που μου ξέφυγε από εκείνες τις μηνιαίες εξορμήσεις σε ένα βιβλιοπωλείο (όπου πηγαίναμε με τα πόδια μια απόσταση 3-4 χιλιομέτρων για οικονομία), όταν η μητέρα μου μου έδινε το βραβείο μου για τις καλές μου επιδόσεις στο σχολείο. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση των βιβλίων της συγκεκριμένης έκδοσης στα χέρια μου, σκληρόδετα με φτηνό δέσιμο και πρόσθετο illustration εξώφυλλο, λευκό χαρτί, παλιομοδίτικο serif font και ασπρόμαυρα χαρακτικά που έδεναν με την αφήγηση. Παρ' ότι δεν το διάβασα όμως ποτέ, θυμάμαι το εξώφυλλο καθώς και την εντύπωση που μου είχε κάνει το πως άραγε ένας δεκαπεντάχρονος θα μπορούσε να γίνει πλοίαρχος. Βέβαια, για έναν οκτάχρονο, όλα ήταν δυνατά... ποιός ήξερε τι θα μπορούσε εκείνος να κάνει στα δεκαπέντε του...

Αφού ταξίδεψα 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, έκανα τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, πήγα από τη γη στη σελήνη και πίσω, πέταξα με τον Ροβύρο τον κατακτητή, ταξίδεψα με τον Μιχαήλ Στρογγώφ και έζησα στην μυστηριώδη νήσο, ενώ πλησίαζε η μέρα του ταξιδιού με τον νεαρό πλοίαρχο, συνέβη κάτι αναπάντεχο... Μετακομίσαμε.

Το νέο μας σπίτι ήταν πολύ πιο μακριά από το βιβλιοπωλείο-στέκι, όπως επίσης και αρκετά μακριά από οποιοδήποτε άλλο βιβλιοπωλείο. Βάλε και την περίοδο προσαρμογης στο νέο σχολείο, άλλες προτεραιότητες και ενδιαφέροντα μετά, δεν το διάβασα ποτέ. Κόλλησε όμως στο μυαλό μου και... να που ξεπήδησε ξανά απόψε. Θα το παραγγείλω να μου φύγει το μεράκι :)

Φυσικά, μαζί με όλες αυτές τις εικόνες του Ιούλιου Βερν, ήρθαν και οι πειρατές, διότι πιο παιδί δεν έχει διαβάσει/ακούσει ιστορίες με πειρατές, ε; Σε μια από αυτές τις κλασικές ιστορίες, “Το νησί των θησαυρών” του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον που επίσης είχα διαβάσει σε πολύ μικρή ηλικία, εμφανίζεται και το τραγουδάκι που ανάφερα πιο πάνω σε μετάφραση:

Fifteen men on the dead man's chest
...Yo-ho-ho, and a bottle of rum!
Drink and the devil had done for the rest
...Yo-ho-ho, and a bottle of rum!"

Απόψε θα κοιμηθώ παρέα με αυτές τις εικόνες, θα ταξιδέψω ξανά στις θάλασσες και στα χαμένα νησιά και θα δω ξανά τα ασπρόμαυρα όνειρα με τις χρωματιστές πινελιές. Αν μαζέψω αρκετά υλικά, αύριο το βράδυ θα μαγειρέψω καμιά ιστοριούλα και για τις κόρες μου. Αν όχι, θα φτιάξω κάτι πρόχειρο.

Και μια και μου ήρθαν στο μυαλό θάλασσες, νησιά και τραγούδια, θα κλείσω αφιερώνοντας στον Φανούρη μια κουζουλή Κρητική μαντινάδα, σε δεκαπεντασύλλαβο ιαμβικό:

Σαν θα ποθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα
μα μη με θάψετε βαθειά γιατί δε θα'χει σήμα
(από το mantinada.gr)

Να περνάτε καλά, να διαβάζετε και να ονειρεύεστε :)

 

ΔΙΑΣΤΗΜΑ,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home