Σε πρόσφατες διακοπές μου στην Ελλάδα συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο πράγμα είναι το wi-fi. Και πόσο απαραίτητο. Και πόσο μεγάλη παγίδα.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η πρόσβαση online από smartphone όσο είσαι στο εξωτερικό είναι ακριβό σπορ. Κι επειδή τουλάχιστον όσον αφορά το smartphone μου η Ελλάδα για μένα θεωρείται εξωτερικό γνωρίζω τον πόνο από περασμένα ταξίδια. Ουαί κι αλίμονο σου αν ανοίξεις εκείνο το τρισκατάρατο κουμπάκι “data roaming”. Θα το πληρώσεις - κυριολεκτικά. Αυτό που σου μένει είναι το wi-fi.
Οι προσεκτικοί αναγνώστες θυμούνται βέβαια ότι υποστηρίζω την αποτοξίνωση όταν πρόκειται για διακοπές. Ακόμα την υποστηρίζω και την πιστεύω. Έτυχε όμως να χρειάζεται τη δεύτερη εβδομάδα των διακοπών να έχω το νου μου για κάποια σημαντικά e-mails της δουλειάς. Πρόβλημα. Ως γνωστόν στις παραλίες δεν έχουμε wi-fi. Το μικρό junkie λοιπόν ή επέστρεφα σπίτι σε στρατηγικές ώρες ή πήγαινα στην πλατεία της μικρής πόλης όπου ο Δήμος έχει βάλει δωρεάν wi-fi (που οι θεοί του TCP/IP να τους έχουν καλά).
Έτσι αγχωμένη που ήμουν έσυρα στους ταλαίπωρους κατόχους wi-fi που τα είχαν κλειστά τα εξ αμάξης. Πλην όμως απλά έτυχε. Και όταν το σκέφτηκα λίγο καλύτερα είδα ότι είχα άδικο μεγάλο.
Πήξαμε στην πρόσβαση παιδιά. Και από πρόσβαση πήξαμε, και από λεπτομέρειες που δεν μας χρειάζονται και από φωτογραφίες με πατουσάκια μπροστά και το απέραντο γαλάζιο πίσω. Πήξαμε και στο always on που το συνηθίζουν και οι εργοδότες και κακομαθαίνουν. Θα μου πεις, “μη μιλάς, εσύ e-mails της δουλειάς κοιτούσες”. Ειλικρινά σας λέω ήταν εξαιρετική περίπτωση που δεν έχει ξανασυμβεί και ούτε πρόκειται να επαναληφθεί.
Πρέπει να προστατεύσουμε το χώρο μας, το χρόνο μας, την ηρεμία μας, τις διακοπές μας. Με το που έβρισκα wi-fi ανοιχτό έριχνα μια ματιά και στο twitter, και μια στο facebook, και μια στα προσωπικά μου mails, μπορεί να ανέβαζα και καμιά φωτογραφία στο instagram, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Λες και θα πάθει τίποτα το κάθε δίκτυο ή η κάθε υπηρεσία αν είμαι λίγο πιο ήσυχη για λίγες μέρες. Πιστεύω που λες ότι έχουμε συνηθίσει την πολλή φασαρία.
Μίλησα πρόσφατα με φίλο που βρέθηκε σε χώρα της Αφρικής για αρκετούς μήνες σε κάπως δύσκολες συνθήκες. Στην αρχή μου είπε του έλειψε το online. Μετά η τηλεόραση. Μετά τό ένα, το άλλο, όλα τα κομφόρ του λείψανε. Στο τέλος μου ομολόγησε ότι δεν του έλειπε τίποτα. Προσαρμόστηκε. Με την επιστροφή σε μέρη με περισσότερη πρόσβαση (και ανέσεις ας το πούμε) ξανα έπεσε στη ρουτίνα που ζούμε όλοι μας. Μου ομολόγησε όμως ότι του λείπει από την Αφρική ένα πράγμα πάρα πολύ. Η ησυχία.
Χρειάζεται που και που κι αυτή.
Σχόλια