Μεγάλωσα με την πεποίθηση πως ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις. Όχι τόσο γιατί το πίστευα, όσο γιατί ήταν καθιερωμένο ρητό (σιγά να μην τρέχουν τώρα οι ειδικοί στα παράθυρα να αμφισβητούν τον Ουμπέρτο Έκο) όσο γιατί με βόλευε ιδιαιτέρως. Έχοντας εντριφύσει στον Πωλ Λαφάργκ από μικρός και έχοντας επιλέξει τη δημοσιογραφία για επάγγελμα -κάποια στιγμή της ζωής μου- είχα την καλύτερή μου τον μήνα που δεν είχε ειδήσεις. Δεν έγραφα και τελείωνε το θέμα. Το κράταγα επίσης όσο μπορούσα και λίγο από Σεπτέμβριο. Η άτιμη εντατικοποίηση με οδήγησε εδώ που με οδήγησε.
Υπό άλλες συνθήκες, τα παραπάνω θα έφταναν και θα περίσσευαν για να απολογηθεί η στήλη στο κοινό της για ότι άσχετα θέματα και να έπιανε αρχές Σεπτέμβρη. Διότι αν δεν έχεις καταφέρει ως έθνος να έχεις σοβαρό internet όλο το χειμώνα και όλη την άνοιξη, μόνο εις την περίπτωση που ο ταπεινός σας συντάκτης διέθετε ικανότητες Χουντίνι ή Social Media Consultant –και μόνο τότε- θα κατάφερνε να γράψει κάτι σχετικό ώστε να δικαιολογήσει το μεροκάματό του.
Τι γίνεται όμως όταν εσύ έχεις γυρίσει –φυσιολογικά- με διάθεση «άσε κάτω το μπουκάλι λεβέντη μου και ξαναέλα μόλις τελειώσει» και βλέπεις γύρω σου σύσσωμο το online περιβάλλον να συνωμμοτεί υπερ του άμεσου και ανελέητου «τρεξίματος»; Τι γίνεται όταν το Inception δεν σε καλύπτει (γιατί δεν με κάλυψε βρε αδερφέ τι να κάνουμε;) και βαρέθηκες να βλέπεις το Bono να προσπαθεί να εξελιχθεί σε Νταλάρα της Ιρλανδίας; (ατάκα φίλου είναι αυτή αλλά με καλύπτει); Οκ κατά μία άποψη Η μία απάντηση είναι το Ζεν. Είναι μεγάλη όμως για την πιάσω τώρα και ως εκ τούτου δεσμεύομαι για πιο αναλυτικές περιγραφές. Η άλλη πάλι λέει, να θυμήσεις λίγο σε φίλους και γνωστούς –και να μάθεις στους νεώτερους- που θα έπρεπε να είμαστε τον καιρό αυτό. Έτσι για καλοσώρισμα…
‘Ετσι, αυτή τη φορά, η στήλη θα αφιερωθεί στο μοναδικό event που «δένει» με τις ημέρες. Και αυτό είναι το Burning Man. Μόνο εκεί θα βρει τη λύτρωση, μόνο εκεί θα οραματιστεί όπως πρέπει. Εκεί, στο Black Rock City. Ντάλα μέσα στην Έρημο της Νεβάδα και να πάρει και παρείτσα μερικές μορφές που αγνάντισε στα τηλεοπτικά παράθυρα να παίζουν για πολλοστή φορά το παιχνίδι της καυτής πατάτας και μερικούς twitters που θεωρούν πως ο θόρυβος είναι άποψη.
Μιλάμε για έκταση περί τα 1000 τετραγωνικά μίλια που για έξι μέρες κάθε χρόνο μετατρέπεται σε μια ζωντανή πολυσυλλεκτική κοινότητα hi-tech πολιτισμού. Εκεί που οι συμμετέχοντες αναπνέουν, δημιουργούν, απολαμβάνουν τέχνη. Συμβάλλουν στη διοργάνωση πολλαπλά και διαδραστικά. Ανακαλύπτουν από κοινού "τις νέες μορφές που μπορεί να πάρει η ανθρώπινη κουλτούρα στα πλαίσια μιας μεταμοντέρνας κοινωνίας". Σάββατο βράδυ καίγεται και το ξύλινο ομοίωμα του Burning Man, ενώ το 6ήμερο πάρτι γνωρίζει την κορύφωσή του. Φεύγοντας οι "φεστιβαλιστές" θα πάρουν σπίτι ό,τι έφεραν μαζί τους, καθαρίζοντας μέχρι το τελευταίο αποτσίγαρο το χώρο του φεστιβάλ. Και θα ανανεώσουν το ραντεβού για την επόμενη χρονιά, παρέα με το Larry, τον James και τα άλλα παιδιά.
Εκεί μόνο θα μπορούσα ησυχάσω. Και έχω και μερικές καλές ιδέες για την παρέα μου…
ΥΓ1. Ναι το ξέρω πως καθυστέρησα λιγάκι, αλλά κρατήστε το καβάτζα για του χρόνου. Ένα bookmark και μια απόφαση είναι..
Σχόλια