Μπορούν οι δημοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα να “προφητεύουν” ασθένειες; Μη βιαστείς να δώσεις απάντηση.
Ο δρ. Sam Volchenboum είναι συνιδρυτής της Litmus Health, μιας εταιρείας που επιδιώκει να επιταχύνει τις κλινικές δοκιμές και την επεξεργασία των αποτελεσμάτων τους και θεωρεί πως κάποια στιγμή στο διόλου απώτερο μέλλον είναι εφικτό να υπάρχει μια τέτοια υπηρεσία.
Ο ίδιος το περιγράφει, πάνω κάτω ως εξής: Αν πάρουμε μερικά εκατομμύρια δημοσιεύσεις από το Facebook, τις κάνουμε ανώνυμες (με την έννοια ότι αντί για ονοματεπώνυμα θα διαβάζουμε κάποιους κωδικούς) και δούμε πώς εκδηλώνονται τυχόν ασθένειες, θα έχουμε ίσως τη δυνατότητα για ανθρώπους που δημοσιεύουν παρόμοιο περιεχόμενο να υποψιαστούμε μια παρόμοια εξέλιξη στην υγεία τους.
Οι άνθρωποι, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μιλούν πάντοτε απευθείας για κάποιο πρόβλημα. Μπορεί, δηλαδή, να διαβάσεις το post ενός φίλου που αναφέρει πως “τρεις η ώρα το πρωί και δεν μπορώ να κλείσω μάτι” αλλά μπορεί να διαβάσεις και κάτι σαν “ωραίες εκπομπές έχει στις 4 τα ξημερώματα στο Χ κανάλι”. Και τα δύο μπορεί να είναι δηλωτικά μιας διαταραχής στον ύπνο, ιδίως αν αυτές οι δημοσιεύσεις είναι συχνές και να δηλώνουν, τελικά, μια ασθένεια που θα εκδηλωθεί ή έχει ήδη εκδηλωθεί.
Αν, λοιπόν, ένας οικογενειακός γιατρός είχε τη δυνατότητα μέσα από τα Facebook posts (ή τα tweets, δεν έχει σημασία άλλωστε για ποιο κοινωνικό δίκτυο μιλάμε) να “διαγνώσει” μια τάση που μπορεί να είναι επίφοβη για την υγεία ενός από τα πρόσωπα που παρακολουθεί, ίσως η διάγνωση θα ήταν πιο εύκολη.
Ενδεχομένως αυτές οι δημοσιεύσεις σε συνδυασμό με άλλα ψηφιακά ίχνη, όπως πληροφορίες από εφαρμογές γυμναστικής ή στοιχεία αγορών από τα σουπερμαρκετ θα έκαναν τους γιατρούς ακόμα πιο σίγουρους για το τι να προτείνουν στους ασθενείς τους προκειμένου είτε να γίνουν καλά (διότι η δήλωση του ασθενή “μα δεν τρώω γλυκά γιατρέ” μπορεί να είναι αληθής μπορεί όμως να είναι και ψευδής, αλλά η λίστα των αποδείξων από το σουπερ-μάρκετ δεν λέει ψέματα) είτε να μην αρρωστήσουν από μια συγκεκριμένη ασθένεια.
Φυσικά τίθενται ουκ ολίγα ζητήματα δεοντολογίας και το σημαντικότερο ίσως είναι το “ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες” και πώς θα διασφαλίσουμε πως αυτές οι online συμπεριφορές δεν πέφτουν σε λάθος χέρια. Η απάντηση βέβαια θα μπορούσε να είναι πως ήδη κάποια από τα στοιχεία της ψηφιακής μας συμπεριφοράς μπορεί να έχουν πέσει ήδη σε λάθος χέρια αλλά είναι αυτό αρκετό;
Σχόλια